سیدمیثم موسویان در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) عنوان کرد: نیچه اذعان کرده که روانشناسی را از کتاب «برادران کارامازوف» آموخته است؛ یعنی فلسفه، ادبیات، عرفان کاملاً در هم تنیده‌اند و کسی به‌درستی مرزهای آنها را نمی‌شناسد. این آمیختگی در ادبیات کلاسیک ما بسیار محسوس است.
وی ادامه داد: در ادبیات ماده‌گرا یکی از مهم ترین دست مایه‌ها، تولید تنهایی و زجر بشر است که این درست برعکس ادبیات کلاسیک ماست که بن‌مایه آن رشد و امید و کشف و شهود است. ادبیات کلاسیک ما در مسیر تعالی است؛ اما محصول غرب و محصول مدرن بیماری روانی است.
موسویان تاکید کرد: ما در حال تجریه جامعه مدرن و پست مدرن هستیم و اکنون ادبیات ما بازتاب‌دهنده همین حالات ماست و به نوعی تکرار همان ادبیات غربی است.
این برنده جایزه جلال در مورد میزان توجه خود به ادبیات اقلیمی گفت: من متولد همدان هستم و در تمام این سال‌ها سعی کرده‌ام به فضای گذشته خود و زادگاهم نزدیک باشم. زیست‌بوم همدان در آثار من دیده می‌شود.
وی همچنین درباره کتاب «بی نام پدر» خود توضیح داد: این رمان، داستان زندگی یکی از بدنام‌ترین و فاسدترین تیمسارهای رژیم شاهنشاهی است. داستان رمان در دو برهه زمانی و در سه خط داستانی در هم تنیده روایت می‌شود. در ابتدا، داستان تیمسار که برای سرکوب غائله کردها به کردستان فرستاده شده و ماجرای ازدواجش با دختری کرد روایت می‌شود در ادامه داستان ماجرای فرزندش که از وجود تیمسار بی‌خبر است روایت می شود و این روایت‌ها در نقطه‌ای طلایی به هم می‌رسند.
موسویان همچنین درباره «به نام مادر» که برنده کتاب سال دفاع مقدس شده است، گفت: این اثر، داستان زندگی پر ماجرای خلبان شهید ابوالفضل مهدیار از شهدای نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران است.
نظر شما