به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ سروده تازه افشین اعلا، واکنشی است به حملات وحشیانه رژیم صهیونیستی به بیروت، که در قالبی شاعرانه و با بهره‌گیری از استعاره‌ها و نمادها، همدردی و همبستگی با مردم لبنان را نشان می‌دهد. این شعر، نه‌تنها روایتگر رنج و اندوه مردمی است که زیر آتش ظلم و ستم قرار گرفته‌اند، بلکه با استفاده از یک اقتباس هوشمندانه از تاریخ و اسطوره، پیامی امیدبخش و نمادین را نیز به همراه دارد. اعلا در این سروده از داستان «طالوت و جالوت» که در متون دینی و اسطوره‌ای نقل شده، الهام گرفته است. این داستان، حکایت نبرد نابرابری است که در نهایت به پیروزی طالوت، که نماد حق و عدالت است، بر جالوت، سمبل ظلم و استبداد، ختم می‌شود. اعلا با اشاره به این داستان در بیت «آینده لبنان و اسرائیل / چون قصه طالوت و جالوت است»، به‌نوعی به مخاطب یادآوری می‌کند که مقاومت در برابر ظلم، هرچند دشوار و نابرابر، اما سرانجام به پیروزی حق خواهد انجامید.

این شعر به شرح زیر است:

امشب دلم انبار باروت است / آتش‌فشان داغ ‎بیروت است

افتاده یک‌سو شاخه زیتون / یک‌سو در آتش، ساقه توت است

تور عروس شرق، گلدوزی / ‏‬با دانه‌های سرخ یاقوت است

مانند قایق‌های سرگردان / ‏جاری به هر سو خیل تابوت است‌

ای خطه‌ی زیبا! شکیبا باش / ‏جان جهانی با تو مبهوت است

آیندهٔ لبنان و اسراییل / ‏چون قصهٔ طالوت و جالوت است

این زخم چرکین، رو به نابودی‌ست / ‏این غدهٔ بدخیم، فرتوت است

طاقت بیاور باز هم لبنان! / ‏دیگر زمان محو طاغوت است

در این ابیات، با استفاده از استعاره‌های «انبار باروت» و «آتش‌فشان»، خشم و درد مردم بیروت که در آتش جنگ و خشونت می‌سوزند، به تصویر کشیده شده است. در ادامه، با تصویری دیگر از «شاخه زیتون» که نماد صلح است و «ساقه توت» که نماد زندگی، به ویرانی و نابودی اشاره می‌شود که در پی این خشونت‌ها، بر زندگی مردم سایه انداخته است. در بخشی دیگر از شعر، اعلا با اشاره به تابوت‌هایی که «مانند قایق‌های سرگردان / جاری به هر سو» هستند، تراژدی انسانی این فجایع را به شکلی هنرمندانه به تصویر می‌کشد. این تصویر، بیانگر سردرگمی و بلاتکلیفی قربانیانی است که جان خود را در این درگیری‌های بی‌پایان از دست داده‌اند. اعلا در پایان، با اشاره به اینکه «طاقت بیاور باز هم لبنان! / دیگر زمان محو طاغوت است»، بار دیگر بر استقامت و پایداری مردم لبنان تأکید می‌کند و نوید پایان دوران ظلم و بی‌عدالتی را می‌دهد. این سروده، با بهره‌گیری از اقتباسی نمادین و تاریخی، مخاطب را به تامل در روند تاریخی ظلم و مقاومت دعوت می‌کند و در عین حال، پیام امید و پایداری را به مردم لبنان و تمامی کسانی که در برابر ظلم می‌ایستند، منتقل می‌سازد. به این ترتیب، افشین اعلا با استفاده از داستان طالوت و جالوت، نه تنها دردی را که بر مردم بیروت می‌گذرد به شکلی شاعرانه بازگو می‌کند، بلکه با این اقتباس تاریخی و معنوی، امید و استقامت را به عنوان پیام نهایی سروده‌اش به مخاطب منتقل می‌سازد.