به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در شیراز، نویسنده کتاب در پیشگفتار آن، به اهمیت ایرانشناسی پرداخته و آورده است: «اگرچه طی سال‌هایِ اخیر تعاریف متعددی از ایرانشناسی ارائه شده است و بسیاری از اندیشمندان، نقطه‌نظراتِ ارزشمندِ خود در باب این حوزه را ارائه کرده‌اند اما به‌طور ساده می‌توان گفت ایرانشناسی عبارت‌است از مطالعه، بررسی و مُداقه‌ی فرهنگی ایران، در همه‌ی زمینه‌های تمدنی، مذهبی، تاریخی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، ادبی و آداب و رسومی که از زمان باستان تاکنون در این سرزمین جریان داشته است.»
وی با تاکید بر تأملّ در پیشینه این دانش که ایرانشناسی در آغاز به عنوان بخشی از مطالعات خاورشناسی مورد توجه مستشرقان بوده و به مرورِ زمان به دانشی مستقل، مبدّل شده است، می‌افزاید: «خوشبختانه ایرانشناسی در کشورهای غربی پیشرفت زیادی داشته است و هرچند که این دانش در ابتدا و به‌طور گسترده‌ای با سفرنامه‌نویسی و تاریخ‌نویسی آغاز شده بود، اما رفته‌رفته این علم، به حوزه‌های گوناگونی مانند ادبیات، جامعه‌شناسی، اقتصاد و غیره نیز وارد شد و این حوزه‌ها نیز به‌صورت تخصّصی موردمطالعه‌ی ایرانشناسان قرار گرفته‌اند.»
نجمی، عمده‌مسائل ایرانشناسی را این می‌داند که در جوامع شرقی از جمله ایران، آثار و نتایج تحقیقات این شرق‌شناسان چنانکه شایسته است توسط اندیشمندان و محققان شرقی مورد ارزیابی و تحلیل قرار نگرفته است تا کم‌وکیف و اهداف آنها مشخص شود.
استاد دانشگاه شهید باهنر کرمان می‌نویسد: «برخی از محققان بر این عقیده هستند که اولین‌مرتبه در اوایل سده بیستم میلادی «آنتوان‌میه» زبانشناسِ مشهور فرانسوی، از واژه‌ی «ایرانیزم» استفاده کرده است و به مرورِ زمان این واژه به‌معنی ایرانشناسی در میان مستشرقان، جا باز کرده است.
از نظر آنتوان‌میه، ایرانشناسی، مربوط به تمام شاخه‌های حوزه علوم انسانی درباره ایران، فرهنگ و تمدن و زبان‌های ایرانی در دوره‌های مختلف تاریخ می‌باشد و به آشنایی هرچه بیشتر به ارزش‌های فرهنگی و مدنی ایران متکی است.»
به‌اعتقاد این استاد دانشگاه، بدونِ تردید برای فهم و درک درست از ایرانشناسی و زیرشاخه‌های متعدد آن باید هم به بررسی وضعیت اکنونِ ایرانشناسی در کشورهای دنیا پرداخت و هم آثار و تحقیقاتِ ارزشمند پژوهشگران و اندیشمندانِ این جوامع در مورد سرزمین ایران و فرهنگ و تمدن آن را مورد واکاوی قرار داد.
وی در اهمیت رشته ایرانشناسی تاکید دارد: «پُر واضح است که امروزه ایرانشناسی به مثابه رشته‌ای دانشگاهی، گسترش قابل‌توجهی داشته است و دانشجویانِ این رشته نیازمند آشنایی هرچه بیشتر با ایرانشناسانِ مشهور سرتاسرِ جهان و آثار و تحقیقات ارزشمند آنها هستند.»
نجمی در راستای معرفی کسانی که عمری را در معرفی ایران صرف کرده‌اند و برای شناخت دانشجویان و علاقه‌مندان به این افراد، دست به تهیه‌ی این کتاب زده است و می‌نویسد: «از همین رو در این پژوهش، کوشش شده است ضمن معرفی اجمالیِ ایرانشناسانِ مطرح کشورهایِ مختلفِ جهان و آثار و تحقیقات ارزشمند آنان درباره ایران، به نحوه‌ی مواجهه‌ی آنان با ایران و روش و بینش این اندیشمندان نیز پرداخته شود.»
وی در انتهای پیشگفتار کتاب اظهارامیدواری می‌کند که این مختصر بتواند برای دوستدارانِ علمِ ایرانشناسی و به‌ویژه دانشجویان حوزه‌های مختلف این دانش، مفید واقع شود و این فرهیختگان را با برخی از ایرانشناسانِ مطرحِ جهان آشنا نماید.
کتاب فرهنگ ایرانشناسان دارای ۵ فصل با موضوعات مفیدی در این زمینه است. در فصل اول با عنوان «ایرانشناسان غیر ایرانی» به معرفی بیش از ۳۰۰ نفر ایرانشناس بیگانه از کشورهای آذربایجان، آلمان، اتریش، ارمنستان، اسپانیا، الجزایر، آمریکا، ایتالیا، انگلیس، بلژیک، بلغارستان، تاجیکستان، ترکیه، چین، داغستان، دانمارک، روسیه، ژاپن، سوئد، عبری‌زبانان، عرب‌زبانان، فرانسه، کانادا، گرجستان، لهستان، مجارستان، نروژ، هلند، هند و یونان پرداخته است.
فصل دوم به معرفی «ایرانشناسان ایرانی» اختصاص داده شده است که در آن به بیش از ۵۰ ایرانشناس ایرانی از عهد قدیم تا دوران معاصر، اشاره کرده است. فصل سوم به معرفی ۴۰ نفر از «خاورشناسان غیرایرانی» پرداخته و در فصل چهارم، «۲۲ سفرنامه درباره‌ی ایران» را معرفی کرده است.
در فصل پنجم و انتهای کتاب به معرفی ۱۰ انجمن و موسسه بین‌المللی پرداخته است که در حوزه‌ی مربوط به ایرانشناسی فعالیت داشته و دارند.
به گزارش ایبنا؛ کتاب فرهنگ ایرانشناسان در ۳۹۰ صفحه، قطع رقعی و شمارگان ۵۰۰ نسخه در مهرماه ۱۴۰۳ با همراهی و راهنمایی‌های جمشید روستا استاد دانشگاه شهید باهنر کرمان و با ویراستاری و بازخوانی افروز جهاندیده، صفحه‌آرایی مریم پرهام‌نژاد و طراحی جلد مهسا عمادی در انتشارات تخت‌جمشید شیراز با مدیریت علی محمدی منتشر شده است.
نظر شما