به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، این دیوان مقدمه‌ای جامع و بخش‌های نسخه بدل‌ها، غزلیات، مثنوی، قصاید، قطعات، رباعیات، ترکیبات، ملحقات، اشعار عربی و کشف‌الابیات را شامل می‌شود.

مقدمه جامع این دیوان برگرفته از کتاب «کلیات ظهیر فاریابی» چاپ نشر قطره است.

در بخش «نسخه بدل‌ها» بهداروند به ارائه توضیحاتی درباره نسخه‌هایی که در این تصحیح به‌کار گرفته، پرداخته و آورده است: «این کار بیش از همه مرا با نسخه چاپی دیوان ظهیر آشنا کرد. در بین پنج چاپی که از دیوان اشعار او منتشر شده کامل‌ترین و زیباترین آن‌ها همان است که در سال 1324 هجری قمری به مباشرت حاج شیخ احمد شیرازی به چاپ رسیده است.»

در ادامه این بخش مصحح توضیحاتی درباره دیگر نسخه‌های به‌کار گرفته، ظهیر فاریابی، دوره ظهیر، وضع سیاسی، وضع اجتماعی و وضع شعر و ادب در دوران او ارائه کرده است.

در این بخش شعر ظهیر، شعری لطیف و دقیق، سرشار از مضمون و زیبایی، لبریز از احساسات مردانه و صلابت فکر معرفی شده است. ظهیر در جوانی برای یافتن ممدوح صاحب مقام قسمت‌هایی از ایران را زیرپا گذاشته است. شعر او محصول این سفرها و سرگردانی‌ها و نموداری از زندگی اوست. مدح و ستایش، درخواست و تقاضا، درشتی و نرمی، بدبینی و یاس، امید و آرزو، شوق و نشاط و خستگی و بیزاری در کلام او بسیار است.

بخشی از دشواری شعر ظهیر از آن‌جاست که اصطلاحات علمی و اشاراتی درباره رسوم و آداب زمان او را در بردارد و ما بدون دانستن آن‌ها نمی‌توانیم منظور او را درک کنیم.

بهداروند معتقد است اگرچه فرد بر روی محیط اثر می‌گذارد اما اثر محیط کلی‌تر و عام‌تر است. آب و هوا، اوضاع اقتصادی و اجتماعی، دین و آداب، حوادث سیاسی و عوامل بسیاری از این دست در پرورش یا تکوین شخصیت ادبی شاعر دست دارند، گاه در پژوهشی درباره یک شاعر ناگزیر هستیم حوادثی که سال‌ها قبل از زمان آن شاعر روی داده‌اند مطالعه شوند؛ چراکه حوادث تاریخی مانند حلقه‌های زنجیر به هم پیوسته‌اند.

در ارتباط با ظهیر فاریابی نیز به چنین تحقیقی نیاز داریم زیرا دوره او یکی از پرهیجان‌ترین دوره‌های تاریخ ایران است و خواننده برای آن‌که از شعر ظهیر و زیبایی کلام او لذت ببرد باید مقدمه دیوان را که نمودار اوضاع سیاسی، اجتماعی و ادبی دوران اوست به‌طور کامل مطالعه کند.

ظهیر‌الدین ابوالفضل طاهر بن محمد فاریابی، متخلص به ظهیر از جمله غزل‌سرایان و قصیده‌سرایان فارسی در قرن ششم هجری است. او دیوان اشعاری مشتمل بر چهار هزار بیت دارد. در سال 1337 تقی بینش دیوان «ظهیر فاریابی» شامل قصاید، قطعات، تركیبات و غزلیات او را تصحیح و در مشهد منتشر کرده است.

اكبر بهداروند متولد ۱۳۲۹ و فارغ‌التحصیل رشته ادبیات و مدرس این رشته بوده است. وی هم‌اكنون بازنشسته شده و فعالیت ادبی‌اش را با مجله كیهان فرهنگی ادامه می‌دهد. برخی از آثار منتشر شده او در حوزه شعر و پژوهش عبارتند از : «مزامیر كال»، «تلواسه در عطش»، «ترانه آب» و «آواز سبز ایل».

«دیوان ظهیر فاریابی» با تصحیح و مقدمه اکبر بهداروند در 528 صفحه، شمارگان 2000 نسخه و قیمت 11000 تومان به تازگی توسط انتشارات نگاه منتشر و راهی بازار کتاب شده است.