به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگستان زبان و ادب فارسی، در فاصله کوتاه میان دو شاعر نامدار، سعدی شیرازی(ف. 690) و حافظ(ف. 792) چندین شاعر برجسته در شیراز و شهرهای دیگر ایران زندگی می‌کرده‌اند.

اما بسیاری از این شاعران به درستی معرفی نشده‌اند و اگر دیوان یا مجموعه اشعاری داشته‌اند، هنوز به چاپ نرسیده ‌است. از جمله این شاعران «جلال طبیب شیرازی» است که از پزشکان و شاعران معروف دربار شاه شجاع مظفری بوده ‌است.

جلال‌الدین احمد، فرزند یوسف، معروف به جلال طبیب، در خانواده‌ای اهل علم و ادب متولد شد. برخی از افراد خانواده او به طبابت اشتغال داشتند. وی در حرفه طبابت تربیت‌ یافته عموی خویش بود و در اخلاق، دیانت و سیر و سلوک از پدر خود پیروی می‌کرد. پزشکی حاذق بود و هم برای پادشاهان اینجو و هم برای شاهان آل‌مظفر طبابت می‌کرد.

شعر جلال طبیب، شعری روان و سبک است. در حقیقت او را یکی از پیروان سعدی باید به شمار آورد. مضامین و تعبیراتی که در اشعار خود به کار برده به پیروی از اشعار سعدی است.

برهمین اساس شعر جلال را می‌توان با شعرای هم عصر او هم‌چون خواجو و حافظ که متاثر از سعدی بوده‌اند، مقایسه کرد. شعر جلال، به‌ویژه غزل‌های او، به‌طور کلی مانند اشعار شعرای زمان او رنگ عرفانی و صوفیانه دارد و تصوف او نیز البته تصوف عاشقانه است، همانند تصوفی که در شعر سعدی، حافظ، خواجو و سلمان ساوجی مشاهده می‌کنیم.

اصطلاحات و تعبیرات عرفان ابن‌عربی و پیروان وی در شعر جلال دیده نمی‌شود، اما اصطلاحات و تعبیرات مجازی تصوف عاشقانه احمد غزالی، سعدی و حافظ به‌وضوح در اشعار او دیده می‌شود.

دیوان اشعار «جلال طبیب شیرازی» به تصحیح نصرالله پورجوادی، عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی توسط انتشارات فرهگستان در 358 صفحه، شمارگان 1500 نسخه و بهای 10 هزار تومان منتشر شده ‌است.