به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، مطلبی در ابتدای این نشست گفت: نویسنده زمانی که کتابی را تولید می کند در حقیقت از افکار عمومی می خواهد آن را به معرض قضاوت بگذارند و این مساله از زمانی که بشر قلم به دست گرفت، تاکنون بوده است.

وی ادامه داد: در ایران هم از سال 1300 شمسی به بعد، شاهد رشد نشریاتی هستیم که به نقد وبررسی کتاب پرداخته اند. اولین این نشریات مجله خوشه بود که در سال 1321 منتشر شد. پس از آن کتاب های ماه به چاپ رسیدند و بررسی و نقد کتاب در این قبیل نشریات به صورت تخصصی مورد توجه قرار گرفتند.

این متخصص رشته کتابداری در ادامه، نیاز به مراکز دانشگاهی و متخصصان فن را از جمله دلایل شکل گیری مساله ای به نام کتاب گذاری کتاب عنوان کرد.

مطلبی، همچنین با اشاره به از سرگیری انتشار کتابهای کلیات ماه از سال 85 تاکید کرد: واقعیت این است که نقد کتاب در ایران کار ساده ای نیست، چرا که ما اساسا جامعه نقدپذیری نداریم. با این حال معتقدم در بیش از 40 سالی که از انتشار کتابهای کلیات ماه می گذرد، شاهد تاثیرات خوبی در حک و اصلاح آثار از سوی نویسندگان بوده ایم.

سردبیر کتاب‌های کلیات ماه اضافه کرد: به تجربه دریافته ایم که نویسنده یا ناشر بعد از نقدی که به کتابشان وارد می شود، در ویرایش های بعدی کتابهایشان اصلاحاتی اعمال می کنند که این نشان از تبادل افکار در روند تولید علم دارد.

وی تاکید کرد: مساله دیگر این است که انتشار این گونه کتاب ها موجب شده که ناشران به تاسیس گروه های علمی و داوری در تولید کتابهایشان مبادرت کنند.

مطلبی با تاکید بر جایگاه نقد کتاب در توسعه علمی کشور به دو نوع نگرش در پرداختن نشریات بین المللی معتبر به امر کتاب پرداخت و گفت: برخی نشریات عموماً نگاهی روزنامه نگارانه به مساله کتاب دارند و با انجام گفتگوهایی با نویسنده آن کتاب سعی دارند بخش تجربی و نگرش کلی نویسنده را به موضوع اصلی کتاب که در خود کتاب به آن اشاره نشده است، آشکار کنند، اما دسته ای دیگر از نشریات مانند "بوک ریویو" به صورت تخصصی تر و تئوریک به مساله کتاب می پردازند که این نگرش عمیق و تحلیلی به کتاب است.

مطرح شدن برخی کتابها در غرب در خدمت اهداف توسعه‌ای آنهاست
در این نشست همچنین کامران پارسی نژاد منتقد ادبی با ارائه تحلیلی تطبیقی از جریان‌های ادبی در ایران و جهان گفت: یکی از سیاست های بنیادین غرب این است که پیش از شروع هر حرکتی آن را به صورت حرکت های خودجوش قلمداد می کند؛ در حالی که عموم این حرکت های به اصطلاح خودجوش نشات گرفته از سیاست گذاری های پیشین در آن حوزه است، اما آنقدر هوشمندانه صورت می گیرد که کسی متوجه خودجوش نبودن آن نمی شود.

وی افزود: اما در ایران چنین سیاست گذاری‌ای وجود ندارد و به همین خاطر روزنامه نگاری کتاب گذار هم به پژوهش هایی می پردازد که عموما برگرفته از پژوهش های غربی است.

این منتقد ادبی دهه 80 میلادی را اوج شکوفایی کتاب گذاری در مطبوعات توصیف و آن را از اجزای ضروری توسعه در غرب عنوان کرد.

وی همچنین با بیان اینکه پرداختن به ادبیات داستانی برای سیاست گذاران غربی مهم تر از شعر است، گفت: ما هنوز به نقش محوری و تاثیر ادبیات در برنامه های توسعه ای کشور نرسیده ایم. یکی از پاشنه آشیل های جریان روزنامه نگاری کتاب گذار در ایران، حاکمیت نگاه سیاسی بر آن است؛ هرگاه سایه سیاست بر مطبوعات ما پررنگ تر می شود، حرکت جریان های ادبی کندتر شده است.