حجت‌الاسلام محمدجواد رودگر در گفت‌وگو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، عنوان كرد: عرفان‌هايي كه با آنها مواجهيم، بر دو نوع صوفيانه و سكولارند. شايد عرفان صوفيانه از آيات، روايات و احاديث اسلامي استفاده كرده باشد، اما قرآن را منبعي مستقل براي عرفان و سير و سلوك قرار نداده است.
وي افزود: عارفان در برخي موارد، شاهد مثال‌هايي از قرآن براي تاييد نظرات‌شان ذكر مي‌كنند، اما اين امر را نمي‌توان به معناي مبتني بودن عرفان بر قرآن دانست.
رودگر يادآور شد: مقصود از اين سخن، دور بودن عرفاي مسلمان از قرآن يا تضاد داشتن انديشه آنها با اين كتاب آسماني نيست. عارفان مسلمان، شواهد و قراين فراواني از قرآن ذكر كردند و تفسيرهاي عرفاني بر قرآن و احاديث نوشتند، اما درباره اين كه قرآن سرچشمه اصلي تفكرات آنان بوده است يا نه، نظرات مختلفي وجود دارد.
اين پژوهشگر ادامه داد: عرفاي نامداري مانند بايزيد و مولانا از صاحبان معرفت و معنويت‌‌اند و از آيات قرآن بهره‌هاي زيادي بردند. ادعا نمي‌كنم كه عرفان آنها ضدقرآن است، اما آنان بنيان انديشه‌شان را بر قرآن قرار ندادند و به همين دليل است كه لغزش‌هايي در افكارشان ديده مي‌شود.
وي عرفان قرآني را حاصل عرفان نظري و عملي در حوزه‌هايي مانند معرفت‌شناسي، انسان‌شناسي و غايت‌شناسي دانست و گفت: اين عرفان، دستورالعمل سير و سلوك براي افرادي است كه براي قدم گذاشتن در اين راه، استعداد و آمادگي دارند.
به باور رودگر، بهتر است عرفان را به طور مستقيم از قرآن و عترت بگيريم تا به اين طريق، از عرفان ثقليني يا قرآني بهره‌مند شويم.
كتاب «عرفان قرآني» از سوي انتشارات اميركبير منتشر شده است.
سه‌شنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۰ - ۱۵:۱۱
نظر شما