حسن شرافتي، يكي از نويسندگان كتاب «لعنت، عامل وحدت» در گفت‌وگو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)،‌ درباره اين كتاب اظهار كرد: اين كتاب، پايان‌نامه زهره سيدآبادي، طلبه حوزه علميه قم با موضوع «آثار اجتماعي لعن» است كه من به عنوان استاد راهنما با او همكاري كردم و پس از پايان كار،‌ با گسترش بخش سياسي اثر، آن را به صورت يك كتاب مشترك منتشر كرديم.

شرافتي افزود: با توجه به فتواي رهبر معظم انقلاب در شهريور 89 درباره «منع دشنام عليه مقدسات اهل تسنن» كه بازتاب ملي و بين‌المللي گسترده‌اي داشت، به اين اعتقاد رسيدم كه مسلمانان بايد فهم مشترك و وحدت‌آفريني از لعنت داشته باشند و همين موضوع، محور اصلي كتاب «لعنت، عامل وحدت» شد. در حقيقت، هدف اصلي اين كتاب، تنوير افكار عمومي (به‌ويژه در ميان نخبگان) درباره فتواي مقام معظم رهبري درباره «دشنام ندادن عليه مقدسات اهل تسنن» است.

معاون موسسه فرهنگي ـ هنري منتظران منجي با اشاره به تدوين كتاب «لعنت، عامل وحدت» در چارچوب بيانات رهبر معظم انقلاب گفت: اين كتاب، ‌آن لعنت را كه رهبر معظم انقلاب، آن را در مقابل دشمنان مشترك مسلمانان تاييد مي‌كند، عامل وحدت مي‌داند، نه لعنتي را كه عامل تفرقه است و رهبر نيز آن را حرام دانسته‌اند. اعتقاد بيشتر افراد لعنت عامل تفرقه است اما اين كتاب نشان مي‌دهد كه برخي لعن‌ها عامل وحد‌تند.

وي ادامه داد: كتاب «لعنت، عامل وحدت» پس از بيان فهم مشترك از تعريف لعن و نفرين و زواياي آشكار و نهان آن و بيان لعن صواب و لعن ناصواب و آثار مترتب به آن، نتيجه مي‌گيرد كه لعنت، عامل وحدت است اما لعنت و نفريني كه از ناحيه مظلومان عليه ظالمان بيان شده باشد و باعث وحدت موحدين و مظلومين در مقابل ظالمان و حاكمان ستمكار مي‌شود يعني لعنتي كه رهبر معظم انقلاب آن را در مقابل دشمنان مشترك تاييد مي‌كنند و همچنين هرگونه لعن را كه عامل تفرقه شود، حرام مي‌دانند.

دانشجوي دكتراي علوم سياسي با بيان اين‌كه «ما مسلمانان بايد تعريف جامع و فهم مشتركي از لعنت داشته باشيم تا وحدت‌آفرين باشد» ادامه داد: به عنوان مثال، شعار «مرگ بر شاه» مردم در انقلاب ايران، نوعي لعنت محسوب مي‌شد. در اين راستا، اين كتاب تعريف جامعي از لعنت ارايه مي‌دهد و آيات فراواني از قرآن و همچنين روايات متعددي از اهل بيت(ع) را به همراه مصاديق تاريخي آن‌ها بيان مي‌كند، اين مصاديق، ظالمان طول تاريخ را كه مردم نسبت به آن‌ها نفرت داشتند، شامل مي‌شود.

شرافتي درباره امكان استفاده از لعنت به عنوان يك عامل وحدت مسلمانان گفت: كتاب «لعنت، عامل وحدت» پيشنهاد مي‌دهد كه براي فهم مشترك و اتحاد مسلمانان، لازم است موضوع اين كتاب ميان مسلمانان طرح و تبيين شود. به عنوان مثال، چنان‌كه كتاب نيز پيشنهاد مي‌دهد، مي‌توان همايش‌ها و نشست‌هاي مشتركي ميان اديان و فرقه‌هاي مختلف برگزار كرد. در اين راستا بايد گفت فتواي امام (ره) درباره سلمان رشدي مرتد، فردي كه مورد حمايت يهودي و مسيحيان بسياري بود، به همين موضوع اشاره دارد كه بايد مظلومان در مقابل ظالمان وحدت داشته باشند و آن‌ها را لعنت كنند، نه اين‌كه به آنان دشنام دهند، زيرا قرآن مي‌گويد كه دشنام، حتي به دشمن نيز جايز نيست.

وي افزود: پيشنهاد ديگر اين كتاب آن است كه بحث «لعنت، عامل وحدت» را در هفته وحدت مطرح كنيم، زيرا اگر اين بحث را به درستي تبيين كنيم، برخي رفتارهاي نادرست از سوي شيعيان انجام نمي‌شود، رفتارهايي كه اگرچه با نيت شاد كردن دل اهل بيت(ع) صورت مي‌گيرد اما ناخواسته باعث نمايش چهره نامطلوبي از شيعه در خارج از كشور و ميان دشمنان اسلام مي‌شود.

اين نويسنده ادامه داد: همچنين اين كتاب پيشنهاد مي‌دهد كه موضوع «لعنت، عامل وحدت» در سازمان تقريب و مذاهب اسلامي مطرح شود، زيرا نگاه ايران به وحدت و حمايت از مسلمانان، يك نگاه جهاني است، و در همين راستاست كه از مسلمانان غزه يا فلسطين حمايت مي‌كند. مقدمه ظلم‌ستيزي، لعنت كردن و اعلام انزجار عليه ظالم است.

وي درباره لعن‌هاي تفرقه‌انگيز گفت: خداوند در قرآن مي‌فرمايد كه حتي به كساني كه غير از خدا را مي‌خوانند، دشنام ندهيد. بنابراين، لعن و نفرين در برخي موقعيت‌ها نامناسب است و نبايد اين كار را در غير از زمان مناسب انجام داد، زيرا در اسلام بحث مصلحت مطرح است.

شرافتي با اشاره به اين‌كه تقريبا نيمي از كتاب «لعنت، عامل وحدت» سياسي است و جنبه حكومتي اسلام را در نظر مي‌گيرد، توضيح داد: ما مسلمانان بايد به نيروي واحدي در برابر دشمنان مشترك خود تبديل شويم و اگر در اين راستا، لعنت را به كار گيريم، مظلومان نجات پيدا مي‌كنند.

معاون موسسه فرهنگي ـ هنري منتظران منجي در اين باره افزود: تمام شعارهاي مردم، در انقلاب‌هاي اخير كشورهاي عربي نيز نوعي لعنت، ‌نفرين و اعلام انزجار از ظالم بود. آنان الگوي اين حركت‌ها را از انقلاب ايران گرفتند و نظام جمهوري اسلامي ايران نيز از سيدالشهدا(ع) الگو گرفته است، زيرا امام حسين(ع) به يزيد دشنام نداد، بلكه او را مورد لعن قرار داد و لعن او نيز به صورت حضوري بود، يعني قيام كرد.

وي اضافه كرد: هرچند ملت ايران با دست خالي عليه شاه قيام كرد و شعار داد اما اين لعنت كردن به رژيم طاغوت، عامل وحدت بود و اين شعارها (لعنت) باعث دور شدن شاه و حكومت از رحمت خدا و به تبع آن،‌ دور شدن آن‌ها از توجه مردم و در نهايت، منجر به فرار شاه شد كه نتيجه آن حركت، بيداري امروز جهان اسلام است كه بيانات مقام معظم رهبري و نيز سخنان امام خميني(ره) سرلوحه اين حركات است.