به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از تلگراف، آخرین کتاب شیمبورسکا با عنوان «اینجا» در سال 2008 منتشر شد، اما او پیش از مرگش جدیدترین مجموعه اشعارش را در اختیار ناشرش قرار داده بود که قرار است در سال 2012 منتشر شود. 

این شاعر سرشناس لهستانی که از سوی کمیته نوبل در سال 1996 به عنوان «موزارت شعر» ملقب شد و جایزه نوبل را از آن خود کرد، تحسین کنندگان بسیار داشت که وودی آلن کارگردان، نویسنده و بازیگر سرشناش آمریکایی از جمله آن‌هاست. او درباره خانم شیمبورسکا گفته است: وي قادر به توصیف سکون و غم زندگی و در عین حال آن چیزی است که می تواند هنوز جنبه ای از نکات مثبت را در خود داشته باشد. 

وودی آلن فیلم مستندی را با عنوان «بعضی وقت‌ها زندگی قابل تحمل است» در سال 2010 با الهام از شعری از شیمبورسکا ساخته بود. 

شیمبورسکا که در طول زندگی خود هرگز سفری به آمریکا نکرد می گفت از مسافرت های طولانی خوشش نمی آید. او در گفت‌وگویی با منتقد نیویورکر که می خواست وی را تشویق به سفر به آمریکا کند گفته بود به کشور شما می آیم به شرط این که نشستی با وودی آلن و جین گودال (محقق مشهور زندگی شامپانزه ها) ترتیب دهید. این منتقد می گوید وقتی ما همه این کارها را کردیم او گفت شوخی کرده است. 

خانم ویسلاوا شیمبورسکا در زندگی اش 400 قطعه شعر و 20 مجموعه شعر از خودش به جای گذاشت. 

این شاعر، مقاله نویس و مترجم لهستانی نخستین مجموعه شعری اش را با عنوان «برای این ست که زنده ایم» در سال 1952 منتشر کرد. «سوال هایی از خویش» در سال 1954 منتشر شد و پس از آن «فراخوان یتی» در سال 1957 به بازار آمد. «نمک» در سال 1962، «101 شعر» در سال 1966، «پایانی برای شادی نیست» و «اشعار منتخب» در سال 1967، «می توان داشت» در سال 1972، «عدد بزرگ» در سال 1976، ، «مردمان روی پل» در سال 1986، «اشعار دو زبانه انگلیسی-لهستانی» در سال 1989، «خواندن بی نیاز» در سال 1992، «پایان آغاز» در سال 1993، «از چشم یک دانه شن » در سال 1996، «100 شعر؛ 100 شادی» در سال 1997، «لحظه» در سال 2002، «اشعاری برای بچه های بزرگ» در سال 2003، «دو نقطه» در سال 2005 و «اینجا» مجموعه اشعاری هستند که از او منتشر شده اند.