طبایی در گفتوگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: در رابطه با شعر و جریان شعر در سالی که گذشت معتقدم شعر مانند سال پیش و سال‌های پیش‌تر متاسفانه بازهم گرفتار همان خمودی و تکرار بود و گویی خونی در رگ‌هایش جاری نبوده است.
وی با تاکید بر این موضوع که شعر در بستر طبیعی خود به رشد و بالندگی می‌رسد توضیح داد: اگر ناگزیر در مسیری ویژه و خط کشی شده هدایت شود از بالندگی می‌ماند و می‌توان گفت شعر برای تنفس به هوای تازه و فضای باز نیاز دارد. اگر شعر در این مسیر قرار بگیرد انسان می‌تواند سیلان روح و تپش زندگی را در شعر حس کند.
این شاعر افزود: متاسفانه شعر ما در سال گذشته بازهم دچار همان مشکلات قبلی بود که در سال‌های پیش با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کرد.
وی ادامه داد: مرزبندی‌ها و خط کشی‌های رنگارنگ آفت هنر و شعر هستند. این موضوع همراه با اعمال سلیقه‌های فردی و دستورالعمل‌های نادرست سبب شد بازهم در یک دایره بسته و مسیر تکراری قدم بزنیم.
طبایی در ادامه شعر را به گل تشبیه کرد و گفت: شعری که از زندگی امروز و از حال و هوای هستی نشات گرفته، شبیه گلی است که شکفتگی و طراوت دارد، اما زمانی‌که به جریان کلی شعر در سال 1390 نگاه می‌کنیم، می‌بینیم این گل دچار آفت پژمردگی و کم‌خونی شده و عطر و طراوت زندگی در آن کم است.
وی اظهار کرد: از سوی دیگر شاهد آن هستیم، که شعر به نظم‌واره‌هایی از پیش اندیشیده شده و تکراری با مضامین نخ‌نما و هزاربار گفته شده یا به نردبانی از کلمات و جملات انتزاعی بدل گشته، که از نبض زندگی و دغدغه‌های انسان معاصر خالی است.
این شاعر در پایان یادآور شد: استنباط کلی من از شعر در سال گذشته این است که، شعر پر از سکوت و دلمردگی بوده است و یکی از دلایل آن‌را شرایط نشر کتاب می‌دانم؛ چراکه این شرایط ، شعر را از مسیر طبیعی خود خارج می‌کند.
سه‌شنبه ۸ فروردین ۱۳۹۱ - ۰۹:۰۹
نظر شما