کزازی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: بازنوشت‌ شاهکارهای ادب پارسی و از جمله آثار عطار اگر انگیزه‌ای برای مطالعه اصل آن اثر از سوی خواننده شود، سودمند و کارساز است.

وی ادامه داد: اما اگر این بازنوشت‌ها جای اصل آثار و شاهکارهای ادبی را بگیرند و خواننده بیندیشد با مطالعه بازنوشت دیگر نیازی به خواندن اصل آن اثر ندارد، بی‌گمان زیانبار خواهد بود.

این پژوهشگر به چگونگی فراهم آوردن چنین بازنوشت‌هایی اشاره کرد و افزود: از همین‌رو بازنوشت شاهکارهای ادبی آگاهانه و برای گروه‌های گوناگون خوانندگان، که اغلب گروه سنی کودک، نوجوان و جوان را در برمی‌گیرد، فراهم می‌شوند؛ چراکه آنان هنوز آن مایه و آگاهی را ندارند که این شاهکارها را به‌طور کامل بخوانند و دریابند.

وی ادامه داد: هرچند این بازنوشت‌ها به گونه‌ای کوتاه‌تر و با زبانی ساده‌تر تدوین شده‌اند، اما همواره بايد هدف از تدوین این آثار آشنایی آغازین با شاهکارهای ادبی باشد تا انگیزه خوانندگان را برای مطالعه آثاری چون «منطق‌الطیر» عطار یا دیگر شاهکارهای ادبی برانگیزد.

کزازی در ادامه با تاکید بر پیوندهای بازنوشت‌های ادبی با اصل آثار توضیح داد: بازنوشت‌ها از دو دید باید با کتاب نخستین در پیوند باشند. یکی از دید پیکره و دیگری از دید پیام است. بازنوشت فشرده و ساده شده کتاب نخستین است، اما در زبان و پیکره می‌باید به گونه‌ای نشانی از شاهکار ادبی را در خود داشته باشد تا خواننده با زبان سراینده و ویژگی‌های گوناگون واژه‌شناختی یا زیبایی‌شناختی آن اثر آشنا شود.

وی ادامه داد: اگر پیکره و پیام و اندرز در بازنوشت با اصل اثر دم‌ساز و هماهنگ و نویسنده پایبند و وفادار به متن اصلی باشد، بازنویس یا نویسنده در کار خود کامیاب بوده است و آن‌گاه می‌توانیم شاهد آن باشیم که برای مثال بازنوشت آثار عطار خوانندگان را به مطالعه اصل این شاهکارهای ادبی ترغیب کند.

این پژوهشگر در پایان یادآور شد: البته اگر نویسنده برپایه یک شاهکار ادبی و تنها با الهام گرفتن از آن اثر داستان یا نمایش‌نامه‌ای خلق کند، در حقیقت اثر دیگری پدید آمده، که از آنِ نویسنده یا نمایش‌نامه‌نویس است و ضرورتی ندارد که نویسنده پای‌بند متن اصلی آن شاهکار ادبی باشد. این شیوه نیز برای برقراری ارتباط با شاهکارهای ادب پارسی سودمند است.

25 فروردین در تقویم ایران روز بزرگداشت «عطار نیشابوری» نام‌گذاری شده است.