آیدین آغداشلو، نقاش برجسته و بین‌المللی ایران در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، گفت: انتشار مجموعه آثار هنرمندان هنرهای تجسمی در همه جای دنیا کاری معمول است. الزام این کار معمولا در پاسخ به این سوال است که اثر هنرمند نقاش چگونه و در کجا باقی می‌ماند؟ 

وی افزود: معمولا یک نقاش اگر هنرمند معتبری باشد، اثرش وارد موزه مي‌شود و در معرض دید مخاطبان قرار می‌گیرد، البته ممکن است اعتبار هنرمند نقاش و میزان اثرگذاری او بر هنر دوران معاصرش بسیار بالاتر از دیگران باشد که در این صورت موزه‌ای اختصاصی و با نام خود هنرمند برپا شده و مجموعه آثارش در این موزه در معرض دید مخاطبان قرار می‌گیرد. 

‌آغداشلو در ادامه به لزوم انتشار مجموعه آثار هنرمندان هنرهای تجسمی به صورت کتاب اشاره کرد و گفت: رفتن اثر در موزه‌ها و همچنین تشکیل موزه اختصاصی، شرایطی خاص و استثنایی است که برای هر هنرمندی ممکن نمی‌شود، بنابراین کار درست این است که مجموعه آثار هنرمندان به صورت کتاب منتشر شده، تا ماندگار شوند. 

این نقاش و تصویرساز در ادامه با اشاره به لزوم ارتباط مداوم بین هنرمند و مخاطب، گفت: برای دیدن اثر هنرمند، مخاطبان یا باید به خانه و کارگاه او مراجعه کنند، که این مساله به هر حال همیشه ممکن نیست و یا این‌که در نمایشگاه‌ها اثر را تماشا کنند. البته نمایشگاه‌ها هم جای مناسبی برای ایجاد ارتباط بین هنرمند و مخاطبانش است، اما به هر حال این رویداد فقط یکبار در سال اتفاق می‌افتد و به محض این‌که نمایشگاه برچیده شد، ارتباط نیز قطع و به سال آینده موکول می‌شود، اما با چاپ کتاب ارتباطی برگشت‌پذیر و مداوم بین مخاطب و اثر هنری برقرار می‌شود. 

آغداشلو در ادامه در پاسخ به این سوال که وظیفه چاپ و انتشار مجموعه آثار هنرمندان، در زمره وظایف کاری چه کسانی یا چه نهادهایی قرار می‌گیرد، گفت: به نظر من این کار هیچ ارتباطی به دولت ندارد. در دولت شوروی سابق، وظیفه چاپ و انتشار مجموعه آثار هنرمندان و یا انتشار کتاب‌هایی درباره هنرمندان به عهده دولت بود، اما همان‌طور که می‌دانید، در آن زمان همه کارها در هر زمینه‌ای را دولت شوروی انجام می‌داد. 

وی افزود: در جامعه‌ای که دولت همه کاره نیست و نباید هم باشد، طلب کردن چاپ و انتشار مجموعه آثار هنرمندان انتظار درستی نیست. در همه جای دنیا و در هر کشور آزادی، ناشران تصمیم می‌گیرند که آثار کدام هنرمند را منتشر کنند و این نبوغ ناشر است که مشخص می‌کند آیا این هنرمند خاص، از شهرت برخوردار است که ارزش سرمایه‌گذاری کردن را داشته باشد یا خیر؟ همچنین اگر هنرمند جوان است آیا معرفی آثارش به مردم، او را به گونه‌ای معروف و محبوب خواهد کرد که بتوان برگشت سرمایه انتشار کتاب را انتظار داشت یا خیر؟ 

آغداشلو در ادامه با تاکید بر این‌که نوع انتخاب توسط ناشران مهم است، گفت: به طور کل اثر هنری باید توسط کسانی منتشر شود که واسطه فرهنگی هستند. 

آغداشلو  در پاسخ به این سوال که چاپ زندگینامه هنرمندان به ویژه پیشکسوتان هنرهای تجسمی، چه تاثیری بر دانشجویان و نوآموزان هنر خواهد داشت، گفت: بحث زندگینامه هنرمندان در طول تاریخ همیشه مطرح بوده است، به ویژه از قرن 16 میلادی «وازاری» که دوست هنرمندان بزرگ آن دوره بود، زندگینامه‌های مفصلی از آنان نوشت و بر جای گذاشت. 

وی افزود: دانستن چگونگی زندگی هنرمندان به جز آن‌که هیجان و سرگمی را با خود به همراه دارد، آموزنده هم هست. هنرمندان بزرگ و مشهور هم همیشه لحظه‌های پریشانی، فقر و تنهایی را تجربه کرده‌اند و جوان‌ها هم با خواندن این خاطرات متوجه می‌شوند که فقط خودشان نیستند که دچار فقر و تنهایی شده و زجر می‌کشند. 

آغداشلو در ادامه با اشاره به این‌که زندگینامه و خاطرات هنرمندان بزرگ و مشهور می‌تواند نوعی دلداری برای هنرمندان جوان باشد، گفت: هنرمندان جوان و نوآموزان هنر با خواندن این کتاب‌ها متوجه خواهند شد که در طول تاریخ تنها نبوده‌اند و وقتی درد و رنج باعث نشده که هنرمندان بزرگ جا بزنند و پا پس بشکند، بنابراین آن‌ها نیز کوشش و جدیت بیشتری به خرج خواهند داد. 

آیدین آغداشلو، نقاش و تصویرگر است. او سال‌ها در دانشکده‌های مختلف هنری در ایران به تدریس اشتغال داشته. تاسیس موزه رضا عباسی در تهران یکی از خدمات مهم او به هنر ایرانی است. 

از جمله کتاب‌هایی که با قلم یا پژوهش و انتخاب وي منتشر شده، می‌توان به «آسمانی و زمینی، نگاهی به خوشنویسی ایرانی از گذشته تا امروز»، «آیدین آغداشلو: برگزیده نقاشی‌ها 1372 ـ 1340» به همراهی بابک احمدی و کریم امامی، «از خوشی‌ها و حسرت‌ها: برگزیده گفتارها و گفت‌وگوها 1353 – 1370»، «برگزیده نقاشی‌هایی ودود موذن»، «آقا لطفعلی صورتگر شیرازی» و «این دو حرف» اشاره کرد.