اسرافیلی درباره جلوه رمضان در شعر فارسی به خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، گفت: ادبیات فارسی با الهام از ارزش‌ها، آیین‌ها و شخصیت‌های دینی شکل گرفته است و این مضامین در تمامی دیوان‌های شعر فارسی نمود دارد.
وی ادامه داد: هرچند نباید فراموش کرد که شیوه ادبیات این نیست که در مسایل خیلی جزئی نیز وارد شود و به تمامی جزئیات ارزش‌ها و آیین‌های دینی بپردازد.
این شاعر توضیح داد: برهمین اساس در ارتباط با ماه رمضان شاعران به صورت جزئی و دقیق به جنبه‌های مختلف این ماه در آثار خود نپرداخته‌اند، بلکه به شیوه کلی‌تر و درباره عید سعید فطر یا شهادت حضرت علی (ع) سروده‌هایی داشته و از رهگذر آن به دیگر جزئیات این ماه نیز اشاره کرده‌اند.
وی اظهار کرد: برهمین اساس گاهی در ارتباط با رمضان شاعران تنها شور و اشتیاق خود را از فرا رسیدن عید فطر و به پایان رسیدن ماه رمضان بیان کرده‌اند، اما در ارتباط با حضرت علی (ع) و همچنین شهادت ایشان در این ماه در ادبیات ما آثار درخشانی خلق شده و حتی می‌توان گفت درباره آن حضرت بیشتر از حضرت محمد (ص) شعر سروده شده است.
اسرافیلی درباره آثار منتشر شده در این حوزه توضیح داد: اغلب آثاری که در ارتباط با شعر رمضان و حضرت علی (ع) هستند به گردآوری اشعار شاعران اختصاص دارند. برای مثال مرحوم محمود شاهرخی با همکاری مشفق کاشانی یا محمدعلی مجاهدی کارهایی در این زمینه داشته‌اند.
وی در پاسخ به این پرسش که جای پرداختن به چه مسایلی در رمضان سروده‌ها خالی است، گفت: وظیفه شعر نگارش مقاله نیست، بلکه شعر حسی است که شاعر آن‌را بیان می‌کند. برهمین اساس گاه تنها اشاره شاعر در یک بیت برای بیان چنین حس‌هایی کافی است و نمی‌توان انتظار داشت که شاعران در سروده‌های خود به صورت مفصل به مراسم شب‌های قدر یا اعمال ماه مبارک رمضان پرداخته باشند.
این شاعر در پایان یادآور شد: بنابراین گاهی شعر تنها نگاهی به چنین مسایلی دارد و با اشاره‌ای کوچک از آن می‌گذرد، اما آن‌چه اهمیت دارد این است که هر شاعر یا مخاطب شعری به اندازه ظرفیت و دغدغه‌های خود در این حوزه حضور داشته باشند یا از آن بهره بگیرند.
دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۳۹۱ - ۱۱:۰۲
نظر شما