به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ابینا) به نقل از بوک نیوز، این موضوعی است که خیلی شدید در بازار کتاب سریلانکا رخ می دهد و هم شامل کتاب های انگلیسی می شود و هم در زبان های سینهالی و احتمالا تامیلی نیز تکرار می شود. در سریلانکا وقتی به یک مغازه کتابفروشی سر می زنید این مساله کاملا مشخص است و هرچند تقریبا همیشه با اهدای بی شمار کاتالوگ به شما خوش آمد گفته می شود، اما این کاتالوگ ها شامل آثاری است که در طی ماه ها و سال ها همان جای دست نخورده را اشغال کرده اند.
 
اگر شما ادبیات انگلیسی سریلانکایی را درنظر بگیرید، متوجه می شوید که بسیاری بر این باورند که از دهه 1990 تا به حال شمار کتاب های ادبیات انگلیسی بالاتر رفته است. شاید این مساله در قبال این که تعداد کتاب های جدید که به طبقه ها اضافه می شوند درست باشد. با این حال، کتاب هایی که در طبقه ها قرار داده می شوند خیلی آرام حرکت می کنند و این مساله ای نیست که فقط به کتاب های کمتر شناخته شده و چاپ شده توسط خود نویسنده محدود باشد. این مساله خیلی به کتاب های چاپ های قدیمی و شناخته شده تر هم مربوط می شود.
 
حقیقت این است که در سریلانکا ترافیک سنگینی برای کتاب های ادبی نویسندگان سریلانکایی به زبان انگلیسی وجود ندارد و غیر از افراد معدودی که عادت دارند همیشه کتاب های نویسندگان سریلانکایی را که به بازار می آیند بررسی کنند، نویسندگی در این کشور به هیچ وجه حرکتی قابل توجه ندارد. با این حال در میان تمام این ها نویسندگانی نیز هستند که آثارشان توسط ناشران معروف چاپ می شوند و کتاب هایشان در سراسر دنیا در دسترس قرار می گیرند. اما استقبال از همین کتاب ها نیز در بازار داخلی روزانه بسیار کم است؛ به طور مثال، اشوک فری از نویسندگانی است که به این دلیل مشهور شد که کتابش با عنوان «آدم های کولپتی» هشت بار چاپ شد و شمارگان آن به هشت هزار نسخه رسید. 

در این دهه که صنعت چاپ در سریلانکا در حال توسعه است، تولیدات ادبی بیشتر از دهه 80 وابسته به تکنولوژی هستند. جلدها، موضوع ها، خطوط فروش، عکس های نویسندگان و فونت های عجیب و غریب همگی تبدیل به بخشی از انتقال ادبی شده اند که بیشتر به دغدغه های استراتژی های فروش باز می گردند تا ادبیات. یک کتاب قدیمی که به قیمت 175 روپیه فروخته می شد حالا با یک روی جلد متفاوت و رنگارنگ که توسط اروپایی-آمریکایی ها شناخته می شود به قیمت هزار و 230 روپیه دوباره فروخته می شود. 

در فضای داخلی سریلانکا هم شهری سازی ادبی رواج دارد و قدرت قدیمی ادبیات که اعتباری دانشگاهی و آکادمیک داشت، در حال حاضر قدرتش را از دست داده است. نویسندگی امروزی به  حرکت از ناحیه شهری به سمت جهانی گرایش دارد و از آن می توان به عنوان خط مایل برون گرایی یاد کرد که به عنوان یک ایده اصلی سعی می کند پیشرفت کند و با دنیا ارتباط برقرار کند. این حرکت از کلمبو شروع می شود و دیگر نقاط کشور را نیز تحت تاثیر قرار می دهد.

از نظر جغرافیایی و با توجه به این که کتاب خوانان محلی تقریبا در ارزیابی های یک ناشر و یا نویسنده جایگاهی ندارند، پیشرفت شخصیت ها، استراتژی های فروش، اشتغال بازار و بیداری خوانندگان راهی غیرمنطقی برای پیشرفت نیست. بنابراین نویسندگانی که آثارشان فروش نمی کند، بیشتر نویسندگانی هستند که بی توجه و یا بی ایمان به «مخلوط درست» ادبیات برنده و یا ادبیاتی که به فروش می رسد بوده اند؛ همان هایی که هنوز بین کلمبو و مناطق دیگر در نوسان هستند و فکر می کنند در حال انجام تجربه حقیقی اجتماعی- فرهنگی هستند. این شامل هم نویسندگان خوب و هم نویسندگان بد می شود. 

به هرحال، نقطه مثبت خریدن کتاب های خاک گرفته این است که آن ها معمولا به شما دید و زاویه جدیدی می دهند که با حال و هوای سلیقه های تحمیل شده امروزی تحت تاثیر قرار نگرفته است، و در ضمن قیمتشان هم کم است. تشویش ها و دلواپسی های این نویسندگان، خط سیرها و محکومیت هایی که «حقیقت های حقیر» آن ها را شکل می دهند، بیشتر از نویسندگان پرفروش جهانی سریلانکایی جذاب هستند.