به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگستان زبان و ادب فارسی، «شُمَیْسهٔ لَندَنیّه» و «سُدَیْرهٔ ناسوتیّه» نام دو قصیده متعلق به میرزا محمدباقر بواناتی است. وی از شخصیت‌هایی است که در ایران شهرت چندانی ندارد و بیشتر به‌عنوان یک دانشمند و روشنفکر شناخته می‌شود تا یک شاعر. 

شخصیت میرزا محمدباقر بواناتی از جنبه‌های گوناگون قابل بررسی است؛ از یک سو، به گفته ادوارد براون، وی نخستین آموزگار زبان فارسی است و از سوی دیگر، دستی در تفسیر و مباحث دینی و مناظره داشته و در این فنون استاد بوده است و گذشته از ادوارد براون، افرادی چون شیخ محمد عبده، مفتی مصری، و احمد مدحت، روزنامه‌نگار و نویسنده ترک نیز از شاگردان او بوده‌اند. 

میرزا محمدباقر بواناتی، ملقب به ابراهیم جان معطر، در روستای منج از توابع بوانات فارس و به احتمال بسیار زیاد در سال 1247 قمری، به دنیا آمد. دوران جوانی او در بوانات سپری شد و پس از آن به شیراز رفت و در آن‌جا بود که در پی آموختن زبان انگلیسی برآمد و به‌تدریج تحت تاثیر متجددان و فرنگ‌رفتگان و همچنین انگلیسی‌های مقیم شیراز قرار گرفت.

به دلیل بی پروایی او در سخنانی که علیه افکار ارتجاعی و اعمال استبدادی و خرافات دینی و اقوال علمای دین به زبان می‌آورد، به بی‌دینی و دهری‌گری اشتهار یافت و به‌ناچار شیراز را ترک کرد. سفر به کشور هندوستان و تغییر دین از اسلام به مسیحیت، سفر به بغداد و تغییر دوباره دین از مسیحیت به یهودی‌گری و رسیدن به مرتبه خاخامی، و سرانجام سفر به عربستان و رجوع دیگر‌باره به قرآن و گرویدن به آیین اسلام و همچنین سفر به لندن و آموزش زبان فارسی به ادوارد براون از وقایع مهم زندگی او به شمار می‌روند.

محمدباقر بواناتی سرانجام در سال 1310 قمری، برابر با 1271 شمسی، پس از آزادی از زندان ناصرالدین‌شاه به مرض وبا مبتلا شد و از دنیا رفت.

کتاب «شُمَیْسهٔ لَندَنیّه و سُدَیْرهٔ ناسوتیّه» با مقدمه، تصحیح و شرح محمود کمالی، عضو هیات علمی دانشگاه پیام‌نور از سوی انتشارات بهتاپژوهش در 152 صفحه، شمارگان هزار نسخه و قیمت 43 هزار ریال منتشر شده است.