جواد هاشمی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، با بیان این‌که عبدالعلی نگارنده در سال 1347 دیده از جهان گشود اظهار کرد: سال 1345 دیوانی کم حجم از اشعار نگارنده منتشر شد که محمدرضا حکیمی بر آن مقدمه‌ای نوشته بود. بنابراین، با گذشت حدود نیم قرن از انتشار این اثر به تحقیق و بررسی رویدادهای زندگی این شاعر معاصر کوشیدم تا برای باری دیگر یاد و اشعار این شاعر خراسانی احیا شود. در این مسیر، دو رساله از این شاعر فقید برای نخستین‌بار از سوی خانواده نگارنده نمایان شد.
وی با بیان این‌که نگارنده از جمله شاعران آیینی و ولایی معاصر ایران است ادامه داد: این دو اثر شامل «رساله الفبایی» با محتوای اوزان شعری و «آیین من» رساله اعتقادی عبدالعلی نگارنده محسوب می‌شوند. این دو رساله و دیوان اشعار نگارنده را با همان مقدمه محمدرضا حکیمی در قالب یک کتاب 300 صفحه‌ای مصور، تصحیح و تدوین کردم و به تازگی از سوی انتشارات آرام‌دل راهی بازار نشر شد.
مصحح مجموعه آثار عبدالعلی نگارنده گفت: شعر «به خولی به گفت آن زن پارسا/ که را باز از پا درآورده‌ای» مطلع شعری که نگارنده در مصیبت امام حسین(ع) سروده است، به شمار می‌آید. همچنین شعری با مطلع «کسی که ناز مرا می‌کشید مادر بود/ کسی که حرف مرا می‌شنید مادر بود» تاکنون بر سنگ‌های مزار فراوانی نقش بسته است. چنین نگاهی شهرت این دو شعر را بیش از شاعرش میان مردم بیان می‌کند.
وی عنوان کرد: به تازگی از «مجموعه آثار نگارنده» در سرای اهل قلم با حضور شاعرانی برجسته‌ای مانند حبیب‌الله چایچیان(حسان)، حاج علی انسانی، محمد‌علی مجاهدی، غلامرضا سازگار، سیدرضا موید، غلامرضا شکوهی، محمدجواد غفورزاد (شفق)، هاشم شکوهی، محمود اکبرزاده، سید‌محمد رستگار، عباس سازگار، سید‌علی اصغر صائم کاشانی، احد ده‌بزرگی، علیرضا قزوه، مرتضی امیری اسفندقه، سید‌هاشم وفایی و شیخ رضا جعفری رونمایی شد.
عبدالعلی نگارنده سال 1278 در شهر اصفهان دیده به جهان گشود. این شاعر زبان‌های عربی، فرانسه و انگلیسی را می‌دانست. وی پس از بازنشستگی به طور جدی در خراسان به سرودن شعر پرداخت و انجمن فردوسی را نیز بنیان کرد. وی سرانجام سال 1347 در تهران بدرود حیات گفت و در قبرستان ابن‌بابویه چهره در نقاب خاک کشید.
سه‌شنبه ۲۲ مرداد ۱۳۹۲ - ۱۸:۰۴
نظر شما