احمدی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در این باره اظهار کرد: متاسفانه در ایران در اغلب موارد، حق‌التالیف بسیار اندک و حقیرانه و شمارگان کتاب‌ها بسیار ناچیز است؛ در چنین شرایطی سلب کردن حقوق پدیدآورندگان متوفی از خانواده و وراث آن‌ها فاجعه است.
وی ادامه داد: وقتی نویسنده اثری را خلق می‌کند، آن اثر چه در زمان حیات و چه بعد از فوت نویسنده، جزو اموال وی به شمار می‌آید.
این نویسنده حوزه کودک و نوجوان ادامه داد: حقوق مولفان متوفی باید به خانواده و وراث وی برسد چرا که ممکن است خانواده نویسنده بخواهند از این حق برای خیرات و احسان دادن در راه مولف استفاده کنند ضمن اینکه چه اشکالی دارد که خانواده مولفان متوفی از این طریق درآمدی کسب کند؟!
احمدی با بیان اینکه درست نیست حقوق مولفان متوفی به جیب ناشر یا دولت برود، عنوان کرد: به نظرم ناشر هیچ‌گونه حقی ندارد که بعد از گذشت 50 سال از فوت پدیدآورنده متوفی بخواهد آثار آن‌ها را به صورت آزاد و بدون درجریان گذاشتن خانواده و وراث وی منتشر کند.
نویسنده کتاب «یک پروانه هزار پروانه» با بیان اینکه مخالف تعیین محدوده زمانی برای دریافت حقوق مولفان متوفی توسط وراث است، ادامه داد: معتقدم باید قانونگذاران به بازخوانی این قانون و تجدیدنظر درباره آن اقدام کنند یا اینکه تبصره‌‌ای به آن اضافه کنند تا در نهایت، یک قانونی متناسب با جایگاه پدیدآورندگان ترسیم شود و حقوق آن‌ها و وراث ضایع نشود.
وی عنوان کرد: متاسفانه هیچ‌گاه حق و حقوق نویسندگان آن‌طور که باید و شاید رعایت نمی‌شود. بالاخره باید در جایی و زمانی به این مشکلات خاتمه داده شود و فکری اساسی برای حمایت از حقوق نویسندگان اندیشیده شود.
نویسنده کتاب «بزرگ مردان کوچک» در پاسخ به این پرسش که «برخی معتقدند ممکن است بعد از گذشت 50 سال از فوت پدیدآورنده، وراث مانع انتشار آثار آن‌ها شوند؛ در این مورد چه نظری دارید؟» گفت: این توجیه را قبول ندارم؛ چرا که ممکن است این اتفاق در زمان حیات پدیدآورنده نیز رخ دهد. به این معنا که ممکن است پدیدآورنده، خود در زمان حیاتش از انتشار اثرش منصرف شود و ناشر باید انتشار آن را متوقف کند.
احمدی ادامه داد: از طرف دیگر اگر هم فرض کنیم که وراث بعد از گذشت 50 سال از فوت پدیدآورنده، مانع انتشار اثر می‌شوند، باید به نظر آن‌ها احترام گذاشت چرا که آن‌ها نیز شعور و منطق دارند و شاید به دلیل اینکه ممکن است انتشار آثار متوفی در دوره و عصر آن‌ها آسیب‌ها و مشکلات متعددی را همراه داشته باشد، مانع انتشار آثار شوند؛ وراث باید این حق را داشته باشند که درباره انتشار یا عدم انتشار آثار متوفی نظر دهند.
وی افزود: اگر قانونگذاران همچنان معتقدند حقوق پدیدآورندگان متوفی بعد از گذشت 50 سال از فوت پدیدآورندگان باید از وراث سلب شود، لااقل کارگروهی تشکیل شود تا تصمیم‌گیری درباره انتشار یا عدم انتشار آثار متوفی حتی چگونگی انتشار آثار متوفی زیرنظر اعضای این کارگروه صورت بگیرد نه اینکه یک یا چند ناشر درباره این‌گونه آثار بخواهند اظهارنظر کنند. اعضای این کارگروه را باید وراث، ناشر و قانونگذار تشکیل دهد.
در این زمینه بخوانید:
-(11)شیرزادی: حق‌التالیف نباید محدودیت زمانی داشته باشد/اینجا را بخوانید.
-(10)نادمی: حقوق مادی آثار در نهایت باید به جامعه بازگردد/اینجا را بخوانید
-(9)کاشفی: یک حکم واحد و مطلق درباره همه آثار عادلانه نیست/اینجا را بخوانید.
-(8)سلیمی: پیشنهادم تشکیل سازمان غیر دولتی برای حمایت و مدیریت آثار مولفان متوفی است/اینجا را بخوانید.
-(7)گودینی: با قانون محدودیت زمان ارث از مولف موافقم/ اگر وارث مولف ناخلف بود، چه باید کرد؟/اینجا را بخوانید.
-(6)کاخی: با واگذاری حق‌التالیف نویسنده متوفی به ناشر مخالفم/ اگر ناشر زودتر از مولف فوت کند، تکلیف چیست؟/اینجا را بخوانید.
-(5)حسن‌بیگی: محدودیت زمانی را برای انتفاع وراث قبول ندارم/اینجا را بخوانید.
-(4)مدیر نشر بهتاپژوهش: قانون «حقوق مولف پس از مرگ» کامل است/اینجا را بخوانید.
-(3)مهدی غبرایی: حقوق آثار تا الی‌الابد باید به وراث پدیدآورنده برسد/اینجا را بخوانید.
- (2)کارشناس حقوق نشر: محدوده زمانی برای آثار فکری، به دلیل حمایت از جامعه است/اینجا را بخوانید.
- (1)سرشار: مخالف تعیین محدوده زمانی برای حقوق وراث نویسنده هستم/اینجا را بخوانید.
دوشنبه ۲۳ تیر ۱۳۹۳ - ۱۷:۱۹
نظر شما