هادی سپهری به مناسبت سالروز درگذشت ۲ تن از پژوهشگران موسیقی ایران یعنی حسینعلی ملاح و حسن مشحون، مروری بر تاریخ‌نگاری موسیقی ایرانی از ۱۳۰۰ خورشیدی تاکنون کرده است.
به مناسبت زادروز همایون رحیمیان، گفت‌وگویی با این نوازنده و آهنگساز ارزنده ارکسترها در ایران انجام شده است. به مناسبت درگذشت رکن‌الدین مختاری (نغمه‌پرداز و نوازنده شهیر تار) و امین‌الله حسین (آهنگساز نامدار) تحلیل دو قطعه از این دو موسیقیدان در این شماره موردنظر قرارگرفته است و تحلیلی بر «پیش‌درآمد شور رکن‌الدین مختاری» و «پرلود شماره یک پیانو امین‌الله حسین» به ترتیب توسط مسعود خمسه پور و ابراهیم بذرافکن در این شماره آمده است.
هوشنگ فراهانی از موسیقیدانان فعال کشورمان، گفت‌وگویی با استاد «عاشق ایمران حیدری» انجام داده و در آن به بررسی فرهنگ موسیقایی عاشقی آذربایجان پرداخته است.
در این شماره بیان و تفسیر، در ادامه سلسله مباحث روان‌شناختی موسیقی برای موسیقیدانان به قلم نازنین شهبازی به نگارش در آمده است و محمد رحمانی و مینا خلیلی قاضی به ترتیب قسمت دوم موضوع سنت‌های نوازندگی ویولن در عصر باروک، و سه دیدگاه فلسفی بر موسیقی کهن چین را در شماره ۸۲ ماهنامه موسیقی آورده‌اند.
در پرونده فریدون شهبازیان، علی عظیمی‌نژادان، مروری بر زندگی و آثار او انجام داده است که در بخشی از آن می‌نویسد:
«فریدون شهبازیان در سال ۱۳۲۱ در تهران به دنیا آمد. پدرش، حسین شهبازیان (متولد ۱۲۹۸) از نوازندگان و ملودی‌سازان زمانه خود بود. اگر تصنیف ترانه‌های عامه‌پسندی چون گل گلدون و قصه شهر سکوت نقش اساسی را در شهرت شهبازیان به‌عنوان یک آهنگساز موسیقی پاپ فراهم کرد، بدون تردید مهم‌ترین فعالیت موسیقایی و مدیریتی او در دوران قبل از انقلاب و به عبارتی در کل دوران زندگی هنری وی شرکت در برنامه گل‌های تازه به مدیریت غزل‌سرای نامی و گران‌مایه یعنی هوشنگ ابتهاج (ملقب به سایه) بوده است.
امروزه وقتی صحبت از برنامه گل‌های تازه در دهه ۱۳۵۰ شمسی می‌شود غالباً ابتهاج را به‌درستی به‌عنوان پایه‌گذار و سرپرست واقعی این برنامه می‌شناسند و شاید پس از نام وی، دومین اسمی که بلافاصله در ارتباط با این برنامه به ذهن متبادر می‌شود محمدرضا شجریان و تااندازه‌ای شادروان محمدرضا لطفی باشد، اما در بیشتر اوقات فراموش می‌شود که سرپرست حقیقی و برنامه‌ریز واقعی بخش موسیقی این برنامه کسی جز فریدون شهبازیان نبوده است و امروزه اگر در دورنمای تاریخی و از چشم‌اندازهای مختلف دیدگاهی مثبت یا منفی نسبت به این مجموعه برنامه‌های گل‌های تازه داشته باشیم، همان‌قدر که می‌توان تا اندازه زیادی مخاطبان آقای ابتهاج باشد (که در انتخاب و نظارت بر خوانش اشعار برنامه نقش اساسی را ایفا می‌کرد)، آقای شهبازیان هم در رابطه با این برنامه (به‌خصوص درزمینه انتخاب و دعوت از نوازندگان و آهنگسازان و نظارت بر ضبط بخش‌های موسیقایی برنامه) مسئولیت اساسی داشته‌اند.
به بررسی دقیق حدود ۲۰۲ برنامه گل‌های تازه، نقاط قوت و ضعف آنها و تفاوت‌هایی که به لحاظ کیفیت هنری و سبک اجرایی با برنامه‌های گل‌های جاویدان، گل‌های رنگارنگ، برگ سبز داشته است در این مقاله نمی‌گنجد اما تا آنجایی که امکان داشته است، فرازهایی از این مسائل را در گفت‌وگوی پیش رو با شهبازیان مطرح کرده‌ایم و خوانندگان گرامی می‌توانند با مراجعه به آن و پاسخ‌هایی که آقای شهبازیان به پرسش‌های ما مطرح کرده‌اند تا اندازه‌ای با برخی جنبه‌های این مسائل آشنا شوند. اما می‌توان گفت که چند اثری که شهبازیان در این برنامه به‌عنوان آهنگساز و تنظیم‌کننده حضور داشته است، در زمره مهم‌ترین آثار آهنگسازی این موسیقیدان خلاق و خوش‌قریحه است. اما خلاقیت اساسی شهبازیان در این مجموعه برنامه‌ها بیشتر به خاطر تصنیف دو قطعه «جادوی بی‌اثر»(یا پر کن پیاله را) و «گریز» متجلی می‌شود، دو قطعه‌ای که شاید به جرات بتوان گفت که در زمره نخستین قطعات آوازی‌ای هستند که بر روی اشعار نو ساخته شده‌اند که بیانگر شناخت خیلی خوب آهنگساز از فضای شعر معاصر ایران است...»
گفتنی است، شماره ۸۲ مجله «گزارش موسیقی» در ۷۴ صفحه، در سال دهم باقیمت ۸۰۰۰ تومان و با سردبیری سروش ریاضی منتشر شده است و در فروشگاه‌های فرهنگی و کیوسک‌های مطبوعاتی عرضه می‌شود. علاقه‌مندان با پیوستن به کانال تلگرام نشریه گزارش موسیقی به نشانی زیر، می‌توانند نمونه‌های تصویری و صوتی مرتبط با مطالب این شماره را ببینند و بشنوند. www.telegram.me/musicreport
نظر شما