به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، به نقل از روابط عمومی بنیاد سعدی، به همت رایزنی فرهنگی ایران، مراسم بزرگداشت شاعر پارسی‌گو حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان فارسی‌، با همکاری مؤسسه «خانه آسیا در  اسپانیا»، در مادرید برگزار شد.

در ابتدای این مراسم، ترسا رودریگز دل آلامو، رییس مؤسسه خانه آسیا، در سخنانی گفت: ایرانیان خود را در اشعار فردوسی، در روایات و رویدادهای آن می‌‌بینند و ما هیچ کشور دیگری را نمی‌‌شناسیم که مانند ایرانی‌ها به شعر عشق بورزند.

وی افزود: پس از سال‌ها دوری از شعر ایران، معتقدم که اکنون زمان آن رسیده که به آن نزدیک شویم، زیرا در ایران این قطعه از پازل وجود دارد و وقتی‌ به کشورهای اطراف آن سفر می‌‌کنیم، احساس می‌‌کنیم که این قطعه را کم داریم. من به ترکیه و هند سفر کردم و در آنجا احساس کردم که قطعه گمشده ما ایران است.

پس از آن خواکین رودریگز وارگاس، استاد ایران‌شناس و مترجم کتاب‌های مختلف ادبیات فارسی‌ به زبان اسپانیایی، از اهمیت و جایگاه فردوسی در شعر و ادبیات فارسی سخن گفت. وی اظهار کرد: فردوسی در ادبیات زبان فارسی جایگاه اساسی دارد به طوری که او یکی‌ از چهار ستون اصلی‌ ادبیات فارسی‌ است و سه ستون دیگر آن سعدی، حافظ و مولانا هستند؛ اما باید بدانیم که نخستین ستون از این چهار ستون، خود فردوسی است.

وی افزود: از اشعار‌ قرن دهم بیشتر از دو هزار بیت باقی نمانده که بیشتر آنها یا متعلق به رودکی یا بوشکور بلخی است و در مقایسه با 60 هزار بیتی که از شاهنامه مانده، می‌‌توانیم به اهمیت فردوسی پی ببریم، زیرا از طریق شاهنامه، لغات زیادی به زمان ما رسیده است.

این ایران‌شناس در ادامه با اشاره به اهمیت شاهنامه برای سراینده آن گفت: خود فردوسی از اهمیت اثر خودش آگاه بوده و آن را در خود شاهنامه نیز گنجانده است.

خوآن آنتونیو آلوارز پدروسا، استاد زبان‌شناسی دانشگاه کمپلوتنسه مادرید و رییس مرکز مطالعات خاورمیانه این دانشگاه، دیگر سخنران این مراسم بود که طی آن بیان کرد: زمانی‌ که یونانیان باستان، که منبع تمدن اروپای ما هستند، با ایرانیان هخامنشی روبه‌رو شدند، این تلاقی به قدری مهم بود که یونانیان از آن برای ایجاد هویت ملی‌ خود استفاده کردند.

وی افزود: در نتیجه این برخورد تمدن‌ها که به‌عنوان یک نبرد بی‌‌پایان بین شرق و غرب تعریف شده، یک فرصت طلایی به وجود آمد که در آن دو جهان فرهنگی‌ ایجاد شدند و همدیگر را تکمیل کردند و همین موضوع موجب تولد فرهنگ غربی ما شد.

آلوارز پدروسا، ادامه داد: شاهنامه، اثری است که به هویت ملی‌ ایران پس از اسلام معنی‌ می‌ بخشد و به گذشته ملی‌ باشکوه خود اشاره می‌‌کند.

وی تصریح کرد: شاهنامه برای اهداف بسیاری به کار می‌‌رود، از جمله برای پیکربندی زبان جدید که هویت ملی‌ را در مقابل زبان بیگانه حفظ می‌‌کند، برای تقویت ایده گذشته امپراتوری و همچنین  احیای داستان‌های اسطوره‌ای که از سوی فرهنگ باستانی ایران در زمان هخامنشیان ایجاد و توسط طبقات روحانی حفظ شد.

خانم لائورا کاسترو، متخصص تاریخ اساطیر ایران، به عنوان آخرین سخنران این مراسم، مقاله خود را با عنوان مشروعیت قدرت در ایران از طریق شاهنامه و ادبیات ارایه داد. وی در این مقاله با اشاره مختصر به تاریخ ایران از سامانیان تا صفویه، در خصوص چگونگی انتقال اساطیر ایران از سنت شفاهی دهقانان و کتب قدیمی به شاهنامه صحبت کرد.

وی در ادامه به نقش شاهنامه به عنوان ابزار مشروعیت برای حکومت‌های ترک‌نژاد ایران به خصوص ایلخانی پرداخت.