جواد رنجبر‌درخشی‌لر، شاهنامه‌پژوه و دبیر کمیته ادبیات و صلح در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) از شروع کار اجرایی کمیته ادبیات و صلح  خبر داد و گفت: انجمن علمی مطالعات صلح ایران یک انجمن علمی است که کمیته‌های مختلفی نظیر کمیته زنان و ... دارد و یکی از کمیته‌های آن «صلح و ادبیات» است. در طراحی اولیه انجمن، کمیته ادبیات پیش‌بینی شده و آقای مقصودی، رئیس انجمن هم بسیار پیگیر و علاقه‌مند بود که این کمیته تصویب شود. کارهای مطالعاتی کمیته صلح و ادبیات از زمستان 96 شروع شد ولی در واقع گام اول شکل‌گیری این کمیته و شروع مرحله اجرایی آن شب «شاهنامه و صلح» بود که روز 12 تیرماه با همکاری مجله بخارا، برگزار شد.
 
رنجبر درباره اساس و شیوه کار انجمن ادبیات و صلح اظهار کرد: اساس کار این کمیته این است که نقشی که ادبیات می‌تواند در صلح ایفا کند را بررسی کند و قرار است آثار بزرگ ایرانی و جهانی را که به مسئله صلح یا حتی جنگ پرداخته‌اند را مورد بررسی قرار دهیم، برای آن‌ها جلسه برگزار کنیم، متن‌خوانی داشته باشیم، از نویسنده‌های آنان دعوت کنیم و برنامه‌های اینچنینی داشته باشیم تا اگر شد، آثاری برای ترویج بحث صلح تولید کنیم و براساس مولفه‌هایی نظیر زندگی اخلاقی، تعالی انسان و تعریف جدید انسان با توجه به فجایعی که در دنیاست، آثاری خلق شود و انجمن هم نویسندگان را در این راه ترغیب و کمک کند تا این کار را انجام دهند.
 
رمان، شعر و نمایشنامه؛ سه قالب مورد توجه کمیته ادبیات و صلح
وی با بیان اینکه رویکرد ما در این کمیته نه ادبیات کلاسیک و سنتی و نه ادبیات به شکل خاصی است، بلکه ادبیات به صورت عام را مد نظر داریم، اضافه کرد: سعی داریم بیشتر روی سه قالب رمان، شعر و نمایشنامه تمرکز کنیم. در مورد داستان‌های کوتاه هم کار خواهیم کرد. بحث سنتی و کلاسیک هم نداریم، با شاهنامه شروع کردیم و شاهنامه یکی از بحث‌های مهم کمیته ما خواهد بود و جلسات دیگری نظیر خوانش شاهنامه و بحث‌های دیگری درباره آن خواهیم داشت. به ادبیات مدرن، یعنی رمان‌های جدیدی که نوشته شده یا حتی شعرهایی که با موضوع کار انجمن همسو است هم حتما خواهیم پرداخت. همچنین در مورد آثار دیگر کشورها هم قرار است آثار بزرگ جهانی و آثاری که در دهه‌های اخیر درباره صلح یا جنگ نگاشته شده‌اند، در حد وسع و توان انجمن مورد توجه و بررسی قرار گیرند.
 
چرا شاهنامه؟
این شاهنامه‌پژوه درباره چرایی تاکید این انجمن بر شاهنامه فردوسی و انتخاب آن به عنوان اولین اثر انتخابی این کمیته برای بررسی، اظهار کرد: بحث اصلی این است که بر خلاف اینکه می‌گویند شاهنامه کتاب جنگ است، شاهنامه کتاب صلح است. ما صلح را صرفا یک تفاهم‌نامه و آتش‌بس نمی‌دانیم، چرا که این تلقی و تعریف، دست‌کم تعریف کاملی از صلح نیست. اعتقاد ما بر این است که صلح نتیجه یک دگرگونی اخلاقی در انسان است و انسانی که زندگی اخلاقی دارد، صلح‌جو است. ما برای اینکه بتوانیم این اخلاق را ترویج کنیم، به کتاب‌هایی که داریم مراجعه می‌کنیم و به شاهنامه هم تعصب خاصی نداریم اما می‌بینیم که شاهنامه تمام این بحث اخلاقی را در خود دارد در شاهنامه به طور کامل روش زندگی اخلاقی گفته و ترویج می‌شود و نتیجه ان هم به خواننده و مخاطب شاهنامه نمایان می‌شود.
 
شاهنامه به ما صلح ایرانی را می‌آموزد
او ادامه داد: در شاهنامه اساسا خشونت تقدیس نشده و اگر مرگ یا کشتاری هست، به عنوان ابزاری در برابر بدی مطلق به کار برده شده، بدی‌هایی که در طول تاریخ بشریت بد بوده، هستند و خواهند بود و هیچ نمودی از خشونت شاهنامه مثلا علیه دین یک فرد، یک قبیله یا یک فرهنگ دیگر نیست، بلکه علیه بدی‌های آن‌هاست. مسئله مهم دیگر این است که در شاهنامه جنگ زمانی اتفاق می‌افتد که شاه دچار نابخردی می‌شود، یعنی تا وقتی که خرد و قدرت وجود داشته باشد، جنگ اتفاق نمی‌افتد و این اساسا یک درس صلح است، بنابراین براساس این آموزه‌هایی که گفته شد، شاهنامه به ما صلح ایرانی را می‌آموزد.
 
وی در پایان گفت: در حال حاضر کمیته صلح و ادبیات شکل گرفته، به تدریج کارهای آن در حال انجام است و برنامه‌های دیگری خواهیم داشت. اعضای این کمیته عموما اساتید دانشگاه‌ها و صاحب‌نظران رشته‌های ادبیات و علوم‌سیاسی هستند و جلسات آن معمولا در دفتر انجمن برگزار می‌شود، اما همان‌طور که در جریانید کسانی که کار فرهنگی می‌کنند، همیشه مشکل جا را دارند و هر جا که بشود، جلسات‌شان را برگزار می‌کنند.