حسن افراخته، پژوهشگر در رشته جغرافیای روستایی و مدرس دانشگاه خوارزمی تهران و نویسنده کتاب «اقتصاد روستایی ایران» در گفت‌گو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) درباره علت نگارش این کتاب گفت: در طول سال‌ها پژوهش و سفر به روستاهای گوناگون ایران متوجه شدم که روز به روز تولیدات روستایی از بین می‌رود و در آینده‌ نزدیک ما باید شاهد این بحران باشیم که روستاهای ما هیچ‌گونه تولیدی ندارند. علاوه‌بر آن امروزه تابلوهایی در کنار جاده‌ها در روستا‌ها نصب شده که حکایت از فروش املاک زمین‌داران روستایی دارد. این معضل در استان‌های شمالی ایران مانند مازندران، گلستان و گیلان نمود بیشتری پیدا کرده است.
 
وی افزود: حتی در استان‌های آذربایجان مانند زنجان و تبریز تابلوهای فروش زمین‌های روستایی بسیار به چشم می‌خورد. این اتفاق افسوس و نگرانی بسیاری از پژوهشگران را به خود جلب کرد.
 
وی گفت: سوال اینجاست؛ با اینکه کشورمان منابع کافی برای تولیدات روستایی به لحاظ اقلیمی، آب و خاک داریم، چرا باید زمین‌هایی که منبع درآمد روستاییان است به فروش برسد و درنهایت ما شاهد ورود کالاهای بی‌کیفیت خارجی باشیم.  
افراخته تاکید کرد: «اقتصاد روستایی ایران» کتابی است که در 9 فصل به معضل تولیدات اندک و رو به اتمام روستایی پرداخته و به بررسی مشکلاتی پرداخته است که شاید باید توجه بیشتری به آن‌ها کنیم. با اینکه ما منابع و نیروی با تجربه کافی برای افزایش روستایی داریم، چرا باید تولیدات روستایی کاهش یابند و ما نتوانیم از تولیدات داخلی خود حمایت کنیم؟
 
وی با اشاره به روش علمی به‌کارگرفته شده در کتابش افزود: برای بررسی این معضل در کتاب ابتدا به دسته‌بندی مناطق روستایی پرداختم. برای مثال روستاهای شمالی مانند خزر غربی، شرقی یا سواحل خزر مرکزی تقسیم‌بندی شدند. همچنین فلات ایران هم برحسب روستاهای گندم‌کار یا روستاهایی با برتری دامداری مورد دسته‌بندی قرار گرفتند. در همه این مواردبه این نتیجه رسیدم که تولیدکنندگان روستایی دل خوشی از فروش محصولات و در اصل به ثمر رسیدن آن‌ها ندارند.
 
وی گفت: علت اصلی این نگرانی وابسته به دو عامل است؛ یکی بی اعتمادی که منشأ آن طبیعت است؛ مانند مخاطرات طبیعی تگرگ و سیل و توفان و... که منجر به از بین رفتن بخشی عظیمی از محصولات روستایی می‌شود و دیگری بی‌اعتمادی به بازار فروش محصولات است. در واقع روستاییان بازار با ثباتی برای محصولاتشان ندارند.   
 
وی درباره نتایجی که در این اثر به آن رسیده است گفت: در نهایت در این کتاب به یک مدلی رسیدم که اگر همه شرایط آماده باشد و دولت توسعه‌گرا همکاری لازم را در این راستا انجام دهد، یعنی دولتی که از سرمایه انسانی خود در راستای اهدافش استفاده کند و ماشین‌آلات پیشرفته را وارد بازار کار روستایی کند همچنین هماهنگی سازمانی گسترده‌ای داشته باشد، می‌توانیم تولیدات روستایی و داخلی خود را افزایش دهیم.
 
این مدرس دانشگاه گفت: تا وقتی این دولت توسعه‌گرا نباشد و  نتواند مشارکت مردمی را هماهنگ کند و تا سازه‌های ذهنی مسئولان اصلاح نشود تولید ما همچنان در شرایط پست می‌ماند و ما در دور باطل عقب‌ماندگی تولید و توسعه‌نیافتگی خواهیم ماند.