سیدعلی صالحی در شعری به استاد محمدرضا شجریان، خسرو آواز ایران پرداخته است.
«بسا درد که بیشفای تو....خاموش
بسا حرف که بیمگوی تو....پنهان
بسا حضور که بیپیدای تو....غایب.
داوود غریب ما!
دیریست در این دردْ ستان
من واژه بسیار آوردهام به دعا
من دعا بسیار آوردهام به درد،
اما آدمی بی نامِ تو....تنهاست
اما عشق بی مزامیر تو....پرده پوش
اما جهان بی نی نوایِ تو....خاموش.
داوودا...!
شبانه غمگین به خوابِ سَحر
به آشیانه آفتاب برگردد،
اینجا مرغانِ گلو بریده به امیدِ یکی روزنه
رو به روز،
آوازت میدهند هنوز!»
نظر شما