به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، کشور ما از نخستین روزهای اسفندماه سال گذشته، مانند بسیاری از نقاط دنیا درگیر بیماری کروناست و از این روز در این دوران بسیاری از شاعران از کرونا و زندگی در این دوران نوشته‌اند. شمس لنگرودی نیز به تازگی دو شعر منتشر نشده خود را در شماره جدید مجله «نوپا» منتشر کرده است که یکی از این دو شعر به موضوع کرونا می‌پردازد. در ادامه این دو شعر را می‌خوانید:
 
شب در تاریکی نشسته
انگشتان مرا لمس می‌کند
اگر این نامش تنهایی نیست
چه نامی دارد.
 
وقتی تو نباشی
اول تنهائی است
و سپس
عبور سرد لزجی که از نامش می‌ترسم
اگر این نامش نیستی نیست
چه نامی دارد.
 
می‌خواهم که دیگر برگردی
بر تختی کوچک در سایهء سارها بنشینیم
و به یاد بیاوریم که جهان زیباتر بود
از آن پیشتر
که کورونا‌ی سفید
 زیر زبان‌مان بنشیند
و ما از بوسیدن هم بترسیم.
 
شعر دوم:
تاریکم تاریک
روشن به شهاب‌های تو
سپری شده چون سال‌ها
زنده به یادها و نشانه‌ها.
 
تاریکم تاریک
رها شده در چاه‌های ویران
شادمان به جستن گنجی که در این حوالی است.
 
زندگی بی حضور من آنجا بیرون چاه
سرگرم جستن رازهای خویش است
پرواز شب پره‌ها در ژرفاها
امیدم می‌دهد.
 
من آنچه را که به جست‌و‌جوی آنم خواهم یافت
حتا اگر این یقین
که در این ویرانی چیزی نیست
و این حقیقت تابناک
شادمانم خواهد کرد.