«شاه شمشاد قدان» از در دو فصل مجزا تشکیل شده است. فصل اول آن به اشعاری برای حضرت ابوالفضل (ع) اختصاص داده شده است و فصل دوم اشعاری برای دیگر اهل بیت (ع) را دربردارد. شعرهای این کتاب بیشتر در قالبِ غزل، مخمّس و مسمّط و مثنوی سروده شده است.
وجه تمایز و تفاوت اشعار این مجموعه با نمونههای مشابه به ادبیّات و غنای ادبی شعرها تکیه زده است؛ همچنین دوری از هیجانات دمدستی و تعابیر کلیشهای و نگاه تازه و فربه، به احوال عاشقانه، و معارف و کشفهای تازه و نو، که به هر شعر پیوسته و پیوست شده، از دیگر امتیازهای این کتاب به شمار میرود.
از بهترین شعرهای این کتاب میتوان به؛ «مخمس عاشورایی، ص ۳۸» و سه غزل بههمپیوسته با مطلع «پاشیدهای از هم چه کنم پا شدنت را، تقدیم به حضرت علی اکبر (ع)، ص ۷۸» و قصیدهای با عنوان «تقدیم به بابالحوائج علیاصغر، ص ۹۹» اشاره کرد.
در مسلخ عشق
به هرکس شاخهای گل هدیه دادم سخت پرپر شد
دو چشمم مات ماند و ماند و ماند و ماند... تا تر شد
عزیزم عذر میخواهم سؤالی داشتم از تو
چرا تا رد شدی از کوچهای آنجا معطّر شد؟
چه کردی با دلم در مسلخ آن چشم شوخت عشق؟!
دلم را برد و دلبر شد، دل آورد و دلاور شد!
خلاصه در اگر بستی من از دیوار میآیم
کلاغ آنقدر عاشق بود تا آخر کبوتر شد!
نظر شما