به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، پاسداشت یاد و نام بزرگان و مفاخر کشور راهی است برای الگوسازی؛ راهی که کمک می‌کند جوانان با زیست علمی و شخصی این عزیزان آشنا شوند و با الگوگیری، راه پُرتلاش و پُرافتخار آن‌ها را ادامه دهند. بنیاد ملی نخبگان از چند سال قبل اقدام به برگزاری مراسم تکریم از نخبگان و مفاخر معاصر ایران زمین در سراسر کشور کرده است که گزارش آن در بولتنی به نام «طواف شمع» و نشریه‌‌ای به نام «هنرنامه» منتشر شده است. بازخوردهای این اتفاق مبارک باعث شد تا خبرگزاری کتاب ایران با همکاری بنیاد ملی نخبگان تصمیم به درج برشی از زندگی شخصی و حرفهای این بزرگان زیرِ نام «قاب روایت» کند. این مجموعه به قلم «محسن شاه‌رضایی» نوشته شده و تقدیم به خوانندگان خبرگزاری کتاب ایران می‌شود.
متن این شماره قاب روایت به شرح زیر است:
همچون نیای خود، همای شیرازی، حکیم بود و ادیب بود و شاعر. هیئت و نجوم و ریاضیات را هم به‌خوبی می‌دانست. تصحیح کتاب سترگ التفهیم، اثر دانشمند بزرگ ایرانی حکیم ابوریحان بیرونی در ستاره‌شناسی و ریاضی، گواه بر این مدعاست.
بااین‌همه، مرد عرفان بود؛ ساده‌زیست و گشاده‌دست. در زندگی صرفه‌جو بود و در بخشش بی‌طاقت. دیده نشد هیچ شی به‌ظاهر کم‌ارزشی را دور بیندازد. تا آنجا که می‌شد از آن کار می‌کشید. یادداشت‌های علمی و ادبی‌اش را گاهی روی کاغذهایی می‌نوشت که اغلب مردم آن‌ها را به دور می‌اندازند. از اسراف رویگردان بود و آن را گناهی بزرگ می‌شمرد. خواب راحت و زیاده را بر خود حرام می‌دانست. عبا را روی خود می‌کشید، مختصر استراحتی می‌کرد و دوباره مشغول به کار می‌شد. از او پندنامه‌ای را طلب کردند. شعری سرود با این مطلع:
بدترین کس ز خلق دانی کیست؟
آن که بد کرد و نیکویی انگاشت
حکیم بزرگ اواخر عمرش دچار بیماری شد. او احوالات خود را در دوران آن بیماری سخت و طولانی با سرودن قصیده‌ای توصیف کرد. قصیده‌ای که شروعش با ابیات زیر است:
پایان شب سخن‌سرایی
می‌گفت ز سوز دل همایی
فریاد کزین رباط کهگل
جان می‌کنم و نمی‌کنم دل
استاد وارسته جلال‌الدین همایی عاقبت پس از تحمل رنج بیماری جانکاهش به دیار باقی شتافت.
یکشنبه ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۰ - ۱۲:۰۰
نظر شما