وی افزود: صفحه به صفحه این آرامستان جایگاه ابدی هنرمندان، نویسندگان، ورزشکاران، سیاستمداران، نظامیان، موسیقیدانان، شعرا، ادیبان و ... افرادی هستند که درتاریخ معاصر ایران نقشی مهم داشته‌اند، اشخاصی که امروزه کمتر کسی از نسل جوان آن‌ها را می‌شناسد؛ بزرگانی که در زمان خود ستاره بودند.
وی به بخش‌های کتاب اشاره کرد و گفت: بخش نخست این کتاب شامل بیوگرافی علی‌خان ظهیرالدوله و زندگی سیاسی و اجتماعی او و انجمن اخوت و فعالیت‌های آن است. در بخش دیگر کتاب اسامی مدفونین در آرامستان ظهیرالدوله و شرح حال و بیوگرافی این افراد همراه با عکس و اسناد درج شده است. در بخش پایانی کتاب نیز البوم تصویری از این افراد به چاپ رسیده است.
تاریخچه آرامگاه ظهیرالدوله به درگذشت علی‌خان ظهیرالدوله برمی‌گردد. وی سه‌شنبه بیست‌وچهارم ذیقعده سال 1303 خورشیدی در اثر سکته قلبی در باغ خود در جعفرآباد شمیران در گذشت و در جوار باغش در قبرستان عمومی (بین تجریش و امامزاده قاسم) دفن شد. در گذشته در این محل گورستان کهنه‌ای قرار داشت؛ اما پس از دفن ظهیرالدوله، این گورستان قدیمی را «آرامگاه ظهیرالدوله» خواندند.
محل دفن ظهیرالدوله در زیر درختی بود که داغداغان نامیده می‌شد و ظهیرالدوله طی ایام حیات خود، اغلب در سایه همین درخت می‌نشست. وی قبل از دفن، به‌وسیله مولوی رشتی (بعدها او نیز در همین جا دفن شد)، تغسیل شد و انجمن اخوت این قبرستان عمومی را محصور ساخت و قبرستان ظهیرالدوله نامید؛ قبرستانی که امروزه از جاهای دیدنی تهران محسوب می‌شود. از سال‌های 1340 به بعد، دفن اموات در این مجموعه ممنوع شد و دفن افراد در سال‌های 40 تا 50 با اجازه‌نامه خاص و آن هم به‌صورت محدود انجام می‌شد. آخرین تدفین در آرامگاه ظهیرالدوله در سال 1359 انجام شد.
این آرامگاه تاریخی از جاهای دیدنی استان تهران در پایتخت به شمار می‌رود و آن را شبیه گورستان پرلاشز فرانسه می‌دانند. آرامستان ظهیرالدوله در سال 1378 از سوی سازمان میراث فرهنگى و گردشگرى استان تهران با شماره 2001 در فهرست آثار ملى کشور به ثبت رسید.
نظر شما