مهدی قزلی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، درباره آثار جدیدش اظهار کرد: در حال حاضر دو کتاب در دست انتشار دارم که «شریان مکران» روایت احداث خط لوله 1000 کیلومتری انتقال نفت از گوره به جاسک است که به امید‌ خدا تا یک ماه دیگر از سوی نشر جام‌جم منتشر می‌‌شود. کتاب دیگرم که مدت‌هاست منتظرش هستم، «مسافر اردیبهشت کردستان» نام دارد که روایت سفر رهبر معظم انقلاب در سال 88 به کردستان است که آن هم به امید خدا تا دو ماه آینده در انتشارات انقلاب اسلامی منتشر می‌شود.

قزلی در توضیح کتاب «مسافر اردیبهشت کردستان» گفت: این کتاب گزارشی از سفر رهبر معظم انقلاب به کردستان است که فکر می‌کنم جز آخرین سفر‌های استانی حضرت آقاست. این سفر قبل از انتخابات سال 88 انجام شد و ایشان در آخرین ماه‌های قبل انتخابات به یک استان سنی‌نشین در غرب کشور سفر کردند که در آنجا بحث مسئله قومیت و بحث تفاوت مذهبی مطرح بود و یک سفر عجیب و غریب در زمان، مکان و شرایط خاص بود و اگر ماجراهای 88 پیش نمی‌آمد، می‌توانست نتایج بسیار خوبی به همراه داشته باشد؛ اما متاسفانه‌ اتفاقاتی که در ماه‌های بعد از انتخابات رخ داد، باعث شد که دستاوردهای این سفر گم شود. در این سفر رهبر انقلاب از سنندج به مریوان و سقز و بیجار رفتند که در حقیقت مواجهه هموطنان کُرد‌ با رهبر انقلاب بود.
   
وی ادامه داد: «مسافر اردیبهشت کردستان» از مدت‌ها پیش آماده انتشار است؛ اما به دلایل مختلف منتشر نشد. همین الان نیز برای انتشار این کتاب دیر است؛ اما به نظرم ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است؛ چراکه این واقعه بخشی از تاریخ معاصر و تاریخ انقلاب اسلامی است. نکته بعدی اینکه این کتاب به شدت قابلیت ترجمه شدن به زبان کُردی و سایر زبان‌ها را دارد؛ زیرا این کتاب باعث می‌شود بسیاری از اختلافاتی که بین برخی کُرد‌ها با جمهوری اسلامی وجود دارد، برطرف شود یا حداقل پنجره جدیدی به این موضوع باز شود.  

قزلی درباره کتاب «شریان مکران» نیز گفت: این کتاب روایت یک پروژه عظیم است که با لحن علمی نوشته نشده، بلکه با لحن عمومی به نگارش درآمده است. این کتاب به یکی از بزرگ‌ترین پروژه‌های ایران در چندسال اخیر می‌پردازد؛ پروژه‌ای که بر اساس آن توانستیم نفت را از نزدیک بندر جاسک تا خارج از تنگه هرمز صادر کنیم.

وی افزود: این پروژه در زمان تحریم‌های آمریکا اتفاق افتاد که چند خاصیت داشت. اول اینکه در زمان کمی انجام شد که بی‌نظیر بود. از طرفی این پروژه تماما ایرانی بود؛ یعنی آلیاژ، لوله، پمپ‌ها و همه چیز را ایرانی‌ها خودشان ساختند.

این نویسنده درباره دلایل نگارش این اثر گفت: من به واسطه‌ی شرکت مهندسی و توسعه نفت، با پروژه آشنا و علاقه‌مند شدم که این پروژه را انجام دهم. دوستانی که در آن شرکت حضور داشتند نیز بسیار کمکم کردند تا بتوانم از نزدیک این پروژه را مشاهده کنم و در نهایت کتاب مختصر و مفید 136 صفحه‌ای آماده انتشار شده است. 

وی ادامه داد: به نظرم اگر کسی ابتدای کتاب را ورق بزند تا آخر داستان پیش می‌رود؛ چراکه کتاب پتانسیل خواندن و ادامه دادن دارد. موضوع داستان درباره دانشجویان توانمند کشور است که اگر به آن‌ها بها داده شود بسیار توانمند هستند و اصلا یکی از دلایلی که به نوشتن این کتاب پرداختم، این بود که مسئول پروژه یکی از دوستانم در دانشکده امیرکبیر است که توانستند این پروژه را انجام دهند؛ پروژه‌ای که مشابه آن را عربستان با چندین میلیارد انجام داد؛ این درحالی است که آنها تحریم نیز نبودند؛ با این حال متاسفانه خیلی به این موضوع بهاء داده نشد؛ چراکه بین تغییر و تحولات انتخابات اتفاق افتاد.

قزلی درباره تفاوت این کتاب با آثار قبلی‌اش گفت: فرق اساسی این کتاب این است که در حوزه فنی و مهندسی است و روایتی تخصصی نیست؛ هرکس کتاب را بخواند متوجه منظورم می‌شود و همه هدفم این بود که حرف تخصصی نزنم؛ چراکه حرف تخصصی را در مقاله تخصصی باید زد. این کتاب یک کتاب عمومی است برای اینکه مردم بخوانند به‌خصوص دانشجویان تا بدانند می‌شود چه کارهایی انجام داد.

این نویسنده درباره بازتاب رسانه‌ها نسبت به این اتفاق گفت: این نوع پروژه‌ها، پروژه‌های عظیمی هستند، اما متاسفانه رسانه‌ها فقط نگاه سیاسی به آن دارند و این نوع پروژه‌ها را خرج منفعت‌های سیاسی خود می‌کنند؛ اما واقعیت امر این است این یک پروژه ملی بود و در همه جای دنیا به پروژه‌هایی که با منافع ملی پیوندخورده است، به شکل دیگری نگاه می‌کنند. من نیز  وقتی داشتم این کتاب را می‌نوشتم اصلا برایم مهم نبود که این پروژه در زمان چه کسی آغاز و در زمان چه کسی به پایان رسیده است. این یک پروژه‌ای بود که باید در این کشور اتفاق می‌افتاد که دیر هم شد؛ اما خوشبختانه به دست بچه‌های خودمان انجام شد که این موضوع برای من اهمیت ویژه‌ای داشت.

وی در پایان گفت: جزئیات در بزرگی این پروژه گم شد و دیده نشد که امیدوارم با انتشار این کتاب به این موارد توجه شد. با این حال اصولا رسانه‌ها و خصوصا رسانه‌های حوزه کتاب برای آثاری که روایت عمومی دارند، علاقه‌ کمتری نشان می‌دهند که این اصلا چیز خوبی نیست. باید کم‌کم باب این را باز کنیم که به روایت موضوع‌های اختصاصی‌تر بپردازیم.