نویسنده این اثر که خود جراح دام‌های کوچک و عضو انجمن جراحی دامپزشکی ایران است، تلاش کرده در هشت فصل خوراک محتوایی را برای جامعه هدف خود که دکترای عمومی و تخصصی جراحی دامپزشکی است، فراهم کند.
توکلی، در گفتگو با خبرنگار ایبنا درباره این اثر می‌گوید؛ «تاکنون کتابی که بتواند به عنوان یک منبع درسی جامع برای دانشجویان و داوطلبان آزمون‌های تخصصی به حساب بیاید، منتشر نشده بود و همواره دانشجویان برای آمادگی این آزمون‌ها با این معضل مواجه بودند؛ در حقیقت یکی از مشکلات اصلی دانشجویان دامپزشکی فقدان منبعی بود که مطالب مهم جراحی دام‌های کوچک را به صورت یکجا درج کرده باشد. به همین دلیل کتاب «جراحی‌های بافت نرم در دام‌های کوچک» مورد توجه استادان و جراحان بسیاری قرار گرفت و خوشبختانه بازخوردهای خوبی دریافت شد.»
به گفته توکلی، ویرایش نخست این اثر در سال 1393 به چاپ رسید که در همان سال از سوی اداره ارشاد استان سمنان، به عنوان اثر برگزیده انتخاب شد.
وی با اشاره به درج تصاویر کاربردی از روند جراحی در دام‌های کوچک معتقد است؛ «با توجه بازخوردی که از سوی جراحان در باب ویرایش نخست این اثر دریافت شد، در ویرایش دوم تلاش بر این شد که عکس‌های کارآمد و دقیق از روند جراحی‌های واقعی درج شود.»
از آنجایی که همواره کتاب‌ها خوراک اصلی برای اطلاعات دفیق در شبکه‌های اینترنتی هستند درج محتوا در این بستر و انتشار کتاب برای آگاهی بخشی عمومی درباره دام‌های کوچک می‌تواند گزینه مناسبی برای پیشگیری از بیماری‌های مشترک باشد توکلی در این باره می‌گوید؛ «اگرچه تاکنون برخی مجلات که وابسته به نهاد‌های مرتبط بودند اطلاعاتی برای عموم مردم منتشر می‌کردند؛ اما جای خالی محتوایی که درصد زیادی از بی‌اطلاعی مردم را پوشش دهد، زیاد است و باید محتوای بیشتری در جامعه به ویژه بر بستر کتاب رواج داده شود. در حال حاضر اطلاع‌رسانی درباره دام‌های کوچک و حیوانات خانگی در حد بروشورهای کلینیک‌های درمانی است که خوراک اطلاعاتی زیادی به جامعه داده نمی‌شود و تاکنون شاهد انتشار اطلاعات و محتوای منظم و روتین که منجر به کاهش بیماری و ...شود نبوده‌ایم.»
نیازمند چه اطلاعاتی هستیم؟
اطلاعاتی نظیر اینکه آیا عقیم‌سازی منجر به بروز بیماری در این موجودات می‌شود یا خیر؟ یا اینکه داروهای ضدانگلی را چگونه باید مصرف کرد؟ همچنین توله‌ها نیازمند چه مراقبت‌هایی هستند و از آنجاییکه بسیاری حیوانات در تنهایی آسیب‌های جدی به خود وارد می‌کنند، افراد باید بدانند وقتی ساعات طولانی حیوانات تنها هستند، این افراد ملزوم به رعایت چه اقداماتی هستند و چگونه آن محیط را در نبودشان مهیا کنند که به آنها آسیب وارد نشود.
وی با اشاره به برخی اصول می‌گوید؛ «بسیاری از افرادی که با حیوانات خانگی سر و کار دارند، نسبت به انجام برخی امور غافلند برای مثال بسیاری از آنان نسبت به مراقبت‌های دهانی حیوانات خانگی نا آگاهند و سال‌ها با حیواناتی مواجهند که عفونت دهانی دارند.»
آیا عقیم کردن نوعی حیوان آزاری است؟
همواره یکی از شبهات مهم در این مورد عقیم کردن این موجودات است؛ بسیاری از این افراد معتقدند عقیم‌سازی حیوانات می‌تواند منجر به بروز برخی بیماری‌ها شود و چرخه زیستی آنان را با مشکل مواجه کند؛ در حالیکه توکلی معتقد است؛ «عقیم کردن حیوانات خانگی به لحاظ علمی امری پذیرفته شده و صحیح است و هیچگاه حیوان‌آزاری محسوب نمی‌شده است؛ چراکه فرآیند جفت‌گیری و فرزندآوری در حیوانات مبتنی بر احساسات و هورمونی نیست و کاملا غریزی است. بنابراین فرآیند عقیم‌سازی آسیبی به حیوانات وارد نمی‌کند.»
به گفته وی؛ در همه جای دنیا به این نتیجه رسیده‌اند که عقیم‌سازی عملی استاندارد است که دلایل مختلفی هم برای آن وجود دارد؛ چراکه در فرآیندعقیم‌سازی از بسیاری از بیماری‌های وابسته به هورمون پیشگیری می‌شود زندگی سالم‌تر و خوشحال‌تری به حیوان می‌دهد.
گفتنی است؛ عقیم‌سازی از رشد تومورهای پستانی کشنده در جنس ماده جلوگیری می‌کند. همچنین در جنس نر که بزرگ شدگی پروستات که بیماری شایع و کشنده‌ای است، عقیم کرزدن آنان احتمال بروز این بیماری را بسیار کم می‌کند. عقیم کردن حیوانات باعث می‌شود عادت‌های بد جنسی و خشونت حیوانات بسیار کم شود. بنابراین عقیم‌سازی فرآیندی پذیرفته شده در جهان است که آن را هم قبول دارد تنها اختلاف در سن عقیم سازی است که اگر دیرتر شود دربرخی نژادهای خاص منجر به بروز بیماری‌هایی می‌شود. عقیم‌سازی در ماده‌ها پیشنهاد می‌شود به ویژه در سنین پایین که جلوی بیماری‌های بسیاری از بیماری‌های وابسته به هورمون را می‌گیرد و زندگی سالم‌تری به حیوانات می‌دهد.
وی با اشاره به دیگر موضوعی که در اینگونه موارد بایدنسبت به آن توجه داشت اهمیت مشکلات تغذیه‌ای است. وی معتقد است؛ «دیابت از جمله بیماری‌هایی است که اغلب حیوانات خانگی به دلیل شیوه غلط تغذیه با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. در واقع شیوه نامناسب تغذیه از سوی صاحبان آنها رعایت نمی‌شود؛ چراکه دادن هر نوع مواد غذایی به ویژه غذاهای انسانی به حیوانات می‌تواند مملو از آلرژن ها برای آنها باشد و معضلات عدیده‌ای را برایشان به وجود بیاورد.»
نظر شما