محسن پرویز در گفتوگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، با اذعان بر اینکه ارتباط برقرار کردن عموم جامعه با رمان و داستان‌های بلند به هم پیوسته بیشتر از داستان کوتاه است، عنوان کرد: در حوزه سینما نیز شاهدیم که مجموعه‌های نمایشی دنباله‌دار و فیلم‌های سینمایی مجموعه‌ای که اشخاص ثابتی در حول و حوش یک موضوع واحد در آنها حضور دارند پرطرفدارتر از فیلم‌های کوتاه هستند.
پرویز ادامه داد: در فیلم‌های مجموعه‌ای بیننده با شخصیت‌های اصلی ارتباط برقرار میکند و دوست دارد از اتفاقات بعدی و سرنوشت آنها باخبر شود.
وی تصریح کرد: درباره داستان بلند و رمان نیز همین موضوع صدق میکند و خوانندگان یک رمان مجموعه‌ای وقتی از ارایه عناوین دیگر مرتبط با همان مجموعه و داستان مطلع می‌شوند بی‌تاب خواندن می‌شوند و این ابراز علاقه و ارتباط و همراهی با شخصیت داستان یک امر طبیعی است.
رییس انجمن قلم ایران گفت: از سوی دیگر خوانش رمان‌ها و داستان‌های بلندی که از جذابیت کافی بهره برده باشند برای خوانندگان آسان‌تر است. داستان کوتاه، اغلب حاشیه ندارد و تنها روی نقاط اصلی تکیه میکند؛ بنابراین چندان فرح‌بخش نیست، ضمن اینکه نگارش داستان کوتاه فنی و هنری ارزشمند و کار دشواری است. اگرچه رمان‌نویسی نیازمند تلاشی پایدار است ولی داستان کوتاه نیز به صرف انرژی و توان مضاعف در بازه زمانی کوتاه نیاز دارد.
وی تصریح کرد: متاسفانه سلیقه خوانندگان ایرانی به خواندن رمان‌های متوسط و نسبتا ضعیف سوق یافته که چون عمق چندانی ندارند و بیشتر بازتاب ساده و نمایشی وقایع هستند، خوانش آنها ساده‌تر است و به خواننده احساس تفریح و فرح بیشتری می‌دهند. در این میان نویسندگان متعهد وظیفه دارند که با خلق رمان‌ها و داستان‌های عمیق سطح سلیقه مخاطبان را ارتقا دهند. خوانندگان حرفه‌ای و کارشناسان نیز بهتر است پس از مطالعه آثار خوب، به معرفی آنها از طریق نگارش یادداشت و نقد و بررسی اقدام کنند.
پرویز به ضعف مشهود در حوزه نقد ادبی نیز اشاره کرد و گفت: ما با کمبود منتقد جدی و حرفه‌ای مواجهیم و کسانی که توان نقد دارند اغلب از آن پرهیز می‌کنند. دلیل این امر بیم داشتن از ایجاد سوء تفاهم و کدورت میان آنها و نویسندگان است و دیگر اینکه ما منتقد حرفه‌ای که تنها نقد بنویسد و نویسنده نباشد بسیار کم داریم. منتقدان ما اغلب خود نویسنده هستند و احساس می‌کنند که اگر فرصت زمانی نقد آثار دیگران را صرف آفرینش داستان کنند به نتیجه بهتری می‌رسند. این دلایل موجب شده که نقد ادبی در کشورمان جدی گرفته نشود.
وی بر ضرورت تقویت نقد ادبی در فضای دانشگاهی تاکید کرد و افزود: بیشتر پژوهش‌ها و نقدهای ادبی دانشگاه‌ها که در قالب تحقیق و پایان‌نامه عرضه می‌شوند، به آثار قدما اختصاص دارند و در حوزه ادبیات معاصر با کمبود پژوهش و نقد مواجهیم. برای جبران این کاستی باید به استادان و پژوهشگران دانشگاه‌ها سفارش نقد در حوزه ادبیات معاصر داده شود.
رییس انجمن قلم ایران تاکید کرد: همان‌گونه که در حوزه‌های فنی توقع است که در دانشکده برق کار تحقیقی و پژوهشی انجام شود تا تولیدات بهبود یابند در حوزه علوم انسانی و ادبیات نیز انجام کارهای پژوهشی و تحقیقاتی در قالب نقد ادبی به بهبود کیفیت آثار نویسندگان کمک میکند.
پرویز ادامه داد: در فیلم‌های مجموعه‌ای بیننده با شخصیت‌های اصلی ارتباط برقرار میکند و دوست دارد از اتفاقات بعدی و سرنوشت آنها باخبر شود.
وی تصریح کرد: درباره داستان بلند و رمان نیز همین موضوع صدق میکند و خوانندگان یک رمان مجموعه‌ای وقتی از ارایه عناوین دیگر مرتبط با همان مجموعه و داستان مطلع می‌شوند بی‌تاب خواندن می‌شوند و این ابراز علاقه و ارتباط و همراهی با شخصیت داستان یک امر طبیعی است.
رییس انجمن قلم ایران گفت: از سوی دیگر خوانش رمان‌ها و داستان‌های بلندی که از جذابیت کافی بهره برده باشند برای خوانندگان آسان‌تر است. داستان کوتاه، اغلب حاشیه ندارد و تنها روی نقاط اصلی تکیه میکند؛ بنابراین چندان فرح‌بخش نیست، ضمن اینکه نگارش داستان کوتاه فنی و هنری ارزشمند و کار دشواری است. اگرچه رمان‌نویسی نیازمند تلاشی پایدار است ولی داستان کوتاه نیز به صرف انرژی و توان مضاعف در بازه زمانی کوتاه نیاز دارد.
وی تصریح کرد: متاسفانه سلیقه خوانندگان ایرانی به خواندن رمان‌های متوسط و نسبتا ضعیف سوق یافته که چون عمق چندانی ندارند و بیشتر بازتاب ساده و نمایشی وقایع هستند، خوانش آنها ساده‌تر است و به خواننده احساس تفریح و فرح بیشتری می‌دهند. در این میان نویسندگان متعهد وظیفه دارند که با خلق رمان‌ها و داستان‌های عمیق سطح سلیقه مخاطبان را ارتقا دهند. خوانندگان حرفه‌ای و کارشناسان نیز بهتر است پس از مطالعه آثار خوب، به معرفی آنها از طریق نگارش یادداشت و نقد و بررسی اقدام کنند.
پرویز به ضعف مشهود در حوزه نقد ادبی نیز اشاره کرد و گفت: ما با کمبود منتقد جدی و حرفه‌ای مواجهیم و کسانی که توان نقد دارند اغلب از آن پرهیز می‌کنند. دلیل این امر بیم داشتن از ایجاد سوء تفاهم و کدورت میان آنها و نویسندگان است و دیگر اینکه ما منتقد حرفه‌ای که تنها نقد بنویسد و نویسنده نباشد بسیار کم داریم. منتقدان ما اغلب خود نویسنده هستند و احساس می‌کنند که اگر فرصت زمانی نقد آثار دیگران را صرف آفرینش داستان کنند به نتیجه بهتری می‌رسند. این دلایل موجب شده که نقد ادبی در کشورمان جدی گرفته نشود.
وی بر ضرورت تقویت نقد ادبی در فضای دانشگاهی تاکید کرد و افزود: بیشتر پژوهش‌ها و نقدهای ادبی دانشگاه‌ها که در قالب تحقیق و پایان‌نامه عرضه می‌شوند، به آثار قدما اختصاص دارند و در حوزه ادبیات معاصر با کمبود پژوهش و نقد مواجهیم. برای جبران این کاستی باید به استادان و پژوهشگران دانشگاه‌ها سفارش نقد در حوزه ادبیات معاصر داده شود.
رییس انجمن قلم ایران تاکید کرد: همان‌گونه که در حوزه‌های فنی توقع است که در دانشکده برق کار تحقیقی و پژوهشی انجام شود تا تولیدات بهبود یابند در حوزه علوم انسانی و ادبیات نیز انجام کارهای پژوهشی و تحقیقاتی در قالب نقد ادبی به بهبود کیفیت آثار نویسندگان کمک میکند.
نظر شما