خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، ادیبان بزرگ تاریخ پس از خوانش نهج‌البلاغه به اتفاق اعتراف کرده‌اند که فصیح‌ترین و زیباترین کلام از نظر درستی لفظ و برخورداری از صنایع معنوی و بدیع و بیان، نهج‌البلاغه امیرالمومنین، حضرت علی (ع) است.
حضرت فاطمه (س) و امام علی (ع) هر دو دارای طبع شاعری و مهارت فوق العاده در کلام و سخنوری بوده‌اند، اما بزرگی شخصیت آنها در ابعاد معرفتی و معنوی استادی این دو بزرگوار را در استادی ادبیات عرب تحت‌شعاع قرار داده است. زینب (س) که با سخنرانی بی‌نظیرش در اوج استواری، فصاحت و زیبایی پس از شهادت برادر و فرزندانش در دربار عبیدالله بن زیاد تاریخ را به شگفتی و آفرین وادار کرد، گویی زبان علی (ع) را در کام داشت و لطافت و شیوایی سخنش یادآور فصاحت نهج‌البلاغه بود.
اکنون که فاطمه (س)، همسر وفادار و یار همیشگی علی (ع) دنیا را ترک کرده و به آغوش پرمهر پدرش شتافته، علی مانده و فراقی جان‌سوز، علی مانده و تنهایی و از این پس تنها حلقوم چاه را محرم دردها و ناله‌هایش خواهد یافت.
عمق فاجعه از دست دادن فاطمه(س) علی را به نجوا وا می‌دارد که رو به فاطمه با چشمان اشکبار زمزمه کند:
نَفسِـی عَلَى زَفَرَاتِهَا مَحبُوسَهٌ
یا لَیتَــهَا خَرَجَـت مَـعَ الزَّفَـرَاتِ
لَا خَیرَ بَعـدَکَ فِی الحَیـاهِ وَ إِنَّمَا
أَبکِی مَخَـافَهَ أَن تَطُولَ حَیاتِی
آری دیگر جان علی با ناله‌هایش حبس شده و می‌خواهد با ناله‌هایش از بدن خارج شود. ای فاطمه بعد از تو دیگر خیری در زندگانی علی نخواهد بود. علی می‌گرید از این اندوه که مبادا پس از فاطمه‌اش عمر دنیاییش طولانی شود.
پس از امیرالمومنین، حضرت علی (ع) که نخستین شاعر فاطمی است، تا امروز چراغ مرثیه‌سرایی و مدح‌گویی فاطمه زهرا (س) روشن مانده و هر شاعری که مدح و رثایی برای همسر علی بسراید، میراث‌دار علی است. پس باید رهروی مخلص باشد و بداند هر شعری سزاوار مقام فاطمه نیست و باید فاطمه را از زبان علی شناخت.
یکشنبه ۴ دی ۱۴۰۱ - ۱۰:۰۳
نظر شما