وی افزود: نکته «جایزه اربعین طوبی» این بود که بخش کتاب را به‌طور کلی در نظر گرفته بودند؛ به‌عبارت دیگر تخصصی به آن نگاه نکرده بودند. کار بنده رمان بود و بعد از کتابی که حاصل یک پایان‌نامه و پژوهش بود، انتخاب شد. تقسیم‌بندی این دوره، خاص بود؛ چرا‌که به نوعی موضوع‌ها را کلی دیده بودند.
این نویسنده اضافه کرد: به نظرم لازم است یک بازنگری انجام شود و مقداری تخصصی‌تر این تقسیم‌بندی‌ها انجام شود. به‌عنوان نمونه با توجه به اینکه داستان و رمان در زمینه اربعین رو‌به فزونی است، آن را به صورت جداگانه ارزیابی کنند.
امامیان درباره نحوه پرداختن به کنگره عظیم اربعین، بیان کرد: به ازای هر زائر یا هرکسی که درگیر مراسم اربعین است یک روایت داستانی وجود دارد. آسیب این حوزه، ممکن است به تکرار افتادن آثار باشد؛ به‌عنوان مثال همه به یک شکل درباره چای عراقی یا پذیرایی گرم عراقی‌ها نوشته شود؛ درحالی که وقتی آدم با عراقی‌ها صحبت می‌کند داستان‌های زیادی به‌ویژه از گذشته آن‌ها کشف می‌کند. هنرمندان باید از موضوعات تکراری که برای همه مشهود شده عبور کنند و به عمق برسند.
نویسنده رمان «اربعین طوبی» برای چگونگی ورود هنرمندان به عرصه نوشتن درباره اربعین افزود: پیشنهاد من این است که مجامع بین‌المللی، سازمان اربعین و دیگر نهادها، از پایان اربعین هرسال برای سال بعد برنامه‌ریزی کنند، اتاق فکر تشکیل دهند و گروه‌های هنری - پژوهشی به وجود بیاورند تا برای روایت‌نگاری مستندنگاری، عکاسی و موضوعات دیگر رصد کنند.
وی ادامه داد: لازم است کارگاه‌های تشکیل شود تا یک هنرمند از چند ماه قبل از سفر اربعین خودش را آماده کند، موضوع‌اش را با یک رویکرد نو ببیند و پا به عرصه بگذرد. اینگونه نباشد که بدون برنامه‌ریزی افراد به این مسئله بپردازند.
امامیان گفت: «اربعین طوبی» نخستین کار داستانی من بود که منتشر شد و بعد از آن چهار کار دیگر نوشته‌ام اما همچنان این رمان اول من است، می‌جوشد و برایم اعتبار می‌آورد. این را یک نشانه تلقی می‌کنم. اربعین یکی از مولفه‌های نجات‌بخش اسلام و تشیع است. احساس می‌کنم یک پیام به من داده می‌شود که این موقعیت دریافت شود. صاحب این مراسم و سنت نیز خودش به این موضوع توجه می‌کند؛ بنابراین باید بیشتر روی آن کار کنیم.
نظر شما