به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در بوشهر، این مجموعه شعر که غیاله نام دارد، شامل دو دفتر می‌شود. غیاله در زبان بومی مردم جنوب به معنای «خروش آب دریا» است.
محمدجواد جعفری‌همت در بخشی از مقدمه این مجموعه‌شعر آورده است: «فرهنگ غنی جنوب به‌خصوص استان بوشهر مملو از زیبایی‌های گوناگونی است از دنیای هنر که هر هنرمندی بایستی به سهم خود این زیبایی‌ها را متجلی و متبلور سازد.
اهالی قلم نیز شاید در این مسئولیت، سهم بیشتری داشته باشد؛ همان‌گونه که شروه‌خوانان فریاد عاشقانه و در عین حال مظلومانه‌ی مردم خونگرم جنوب هستند، شروه‌سرایان و دوبیتی‌سرایان نیز می باید قلم را با مدد جوهر دریا و شرجی در خدمت فرهنگ و ادب و از همه مهم‌تر حقوق حقه‌ی این ساحل‌نشینان قرار دهند؛ پاسداری از زبان آداب و رسوم و ارزش‌های این خطه و مردمانش.
ادبیات بومی با مفاهیم گسترده و مفاهیم محدود، گنجینه‌ی منابع ارزشمند فرهنگ و آداب و رسوم مردم اقوام و قبایل متنوع و متفاوت است در این ادبیات، اصطلاحات، گویش‌ها، موقعیت جغرافیایی، اوضاع معیشت و سبک زندگی مردم با هم مشترک است.
در بسیاری از گویش‌های بومی زبان فارسی، به ریشه‌ی واژه‌های این شجره تنومند کهن، به واژگان اوستایی و پهلوانی نزدیک می‌شویم و کدام تاریخی می‌تواند این چنین آیینه فرهنگ و ادب باشد؟ وحدت گویش ملی، گفت‌ها، اصطلاح‌ها، اعیاد ملی و مذهبی، رقص‌ها، آیین ازدواج و خاکسپاری، تولد و نامگذاری فرزند، طرز کوچ و مراسم همراه آن و وحدت زبان و تاریخ در بستر ادبیات بومی، از درهای این دریای بی‌کرانند.»
سراینده مجموعه‌شعر «غیاله» سپس اشاره کرده است: «ادبیات بومی این میراث فرهنگی هر قوم، نسل به نسل و سینه به سینه دستخوش تغییر و تحول و تکامل شده؛ ولی نه تنها با ادبیات امروزی تقابل و تضادی ندارد؛ بلکه با واکاوی ناشناخته‌های فرهنگ هر بوم، ظرفیت‌های آن را عینیت می‌بخشد. همچنین مخاطب را با هنجارگریزی از زبان معیار به التذاذ بیشتر از داستان‌های اقلیمی و بومی سوق می‌دهد.
بی‌راه نگفته‌ایم، اگر بگوییم فرهنگ و ادبیات شعر و موسیقی، مثل‌ها و متل‌ها از نوع بومی‌شان ارث نسل‌های آینده هر قوم و ملیت هستند؛ اما به امانت نزد بزرگ‌ترها و بزرگان سپرده شده‌اند.»
به گزارش ایبنا، «غیاله» اولین مجموعه‌شعر منتشر شده محمدجواد جعفری‌همت، معلم بازنشسته و شاعر بومی‌سرای جنوبی است که اردیبهشت 1402 به همت نشر «دریانورد» راهی بازار کتاب شده‌است.
محمدجواد جعفری‌همت در بخشی از مقدمه این مجموعه‌شعر آورده است: «فرهنگ غنی جنوب به‌خصوص استان بوشهر مملو از زیبایی‌های گوناگونی است از دنیای هنر که هر هنرمندی بایستی به سهم خود این زیبایی‌ها را متجلی و متبلور سازد.
اهالی قلم نیز شاید در این مسئولیت، سهم بیشتری داشته باشد؛ همان‌گونه که شروه‌خوانان فریاد عاشقانه و در عین حال مظلومانه‌ی مردم خونگرم جنوب هستند، شروه‌سرایان و دوبیتی‌سرایان نیز می باید قلم را با مدد جوهر دریا و شرجی در خدمت فرهنگ و ادب و از همه مهم‌تر حقوق حقه‌ی این ساحل‌نشینان قرار دهند؛ پاسداری از زبان آداب و رسوم و ارزش‌های این خطه و مردمانش.
ادبیات بومی با مفاهیم گسترده و مفاهیم محدود، گنجینه‌ی منابع ارزشمند فرهنگ و آداب و رسوم مردم اقوام و قبایل متنوع و متفاوت است در این ادبیات، اصطلاحات، گویش‌ها، موقعیت جغرافیایی، اوضاع معیشت و سبک زندگی مردم با هم مشترک است.
در بسیاری از گویش‌های بومی زبان فارسی، به ریشه‌ی واژه‌های این شجره تنومند کهن، به واژگان اوستایی و پهلوانی نزدیک می‌شویم و کدام تاریخی می‌تواند این چنین آیینه فرهنگ و ادب باشد؟ وحدت گویش ملی، گفت‌ها، اصطلاح‌ها، اعیاد ملی و مذهبی، رقص‌ها، آیین ازدواج و خاکسپاری، تولد و نامگذاری فرزند، طرز کوچ و مراسم همراه آن و وحدت زبان و تاریخ در بستر ادبیات بومی، از درهای این دریای بی‌کرانند.»
سراینده مجموعه‌شعر «غیاله» سپس اشاره کرده است: «ادبیات بومی این میراث فرهنگی هر قوم، نسل به نسل و سینه به سینه دستخوش تغییر و تحول و تکامل شده؛ ولی نه تنها با ادبیات امروزی تقابل و تضادی ندارد؛ بلکه با واکاوی ناشناخته‌های فرهنگ هر بوم، ظرفیت‌های آن را عینیت می‌بخشد. همچنین مخاطب را با هنجارگریزی از زبان معیار به التذاذ بیشتر از داستان‌های اقلیمی و بومی سوق می‌دهد.
بی‌راه نگفته‌ایم، اگر بگوییم فرهنگ و ادبیات شعر و موسیقی، مثل‌ها و متل‌ها از نوع بومی‌شان ارث نسل‌های آینده هر قوم و ملیت هستند؛ اما به امانت نزد بزرگ‌ترها و بزرگان سپرده شده‌اند.»
به گزارش ایبنا، «غیاله» اولین مجموعه‌شعر منتشر شده محمدجواد جعفری‌همت، معلم بازنشسته و شاعر بومی‌سرای جنوبی است که اردیبهشت 1402 به همت نشر «دریانورد» راهی بازار کتاب شده‌است.
نظر شما