به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، در اين نشست حاضران كه پيش از اين برنامه، كتاب را مطالعه كرده بودند، سوالاتي درباره آن پرسيدند و دكتر رفعتيان علاوه بر ارائه توضيحاتي مختصر درباره كتاب، به سوالات آنها پاسخ داد.

در ابتداي اين نشست، نويسنده كتاب «مسئوليت‌پذيري» يكي در پاسخ به اين سوال كه «والديني كه خود با روشي اشتباه تربيت شده‌اند، چگونه مي‌توانند فرزندان خود را با سيستم ارزشي صحيح تربيت كنند»، با بيان اين كه نوجوانان در شرايطي قرار دارند كه هر روز با اتفاقات جديد روبه‌رو مي‌شوند كه براي آنها ناشناخته است و در پايان سن بلوغ هويت خود را مي‌شناسند، گفت:  سيستم ارزشي خانواده تعريف مشخصي ندارد و اين سيستم در هر خانواده با توجه به علاقه‌ها و سليقه‌ها تعيين مي‌شود و بخشي از اين ارزش‌ها به صورت ارادي و بخشي به صورت غير ارادي به فرزندان منتقل مي‌شود. لذا 
مسووليت بايد به شكلي مناسب و به ميزان توانايي فرزندان به آنها واگذار شود و فرزندان احساس علاقه، دوست داشتن و ديده شدن را درك كنند. نبايد در ابتدا مسووليتي كه ديگران از انجام آن شانه خالي مي‌كنند را به فرزندان واگذار كنيم.

دكتر رفعتيان با اشاره به اين كه انسان با وابستگي مطلق متولد مي‌شود، اظهار داشت: انسان در كودكي نيمه مستقل است و در نوجواني به سوي استقلال پيش مي‌رود و همزمان هويت پيدا مي‌كند. در اين سن فرزندان به حمايت و علاقه والدين نياز دارند و در حقيقت تشويق والدين، هسته هويتي آنها را تشكيل مي‌دهد.

نويسنده كتاب «مسئوليت‌پذيري»  با اشاره به اين كه مسووليت از سوال كردن مي‌آيد و هر سوال، پاسخي دارد، اظهار داشت: مسووليت نبايد اجبار باشد بلكه بايد متناسب با توانايي‌هاي فرزندان تعيين شود. علاوه بر آن، اصل لذت بردن از انجام مسووليت نيز بايد در نظر گرفته شود، يعني نوجوان از انجام دادن كاري كه بر عهده دارد، لذت ببرد.

وي افزود: براي اين كه فرزنداني مسووليت پذير داشته باشيم، بايد از سنين 4تا 5 سالگي مسووليت‌هاي كوچك را بر عهده آنها بگذاريم. همچنين بايد براي آنها روشن شود كاري كه انجام مي‌دهند، در ازاي كاري است كه ديگران براي آنها انجام داده‌اند. براي مثال، مادر مي‌گويد من غذا را آماده كرده‌ام، شما ظرف‌ها را بشوييد.

دكتر رفعتيان در پاسخ به اين سوال كه «والدين چه‌كار كنند وقتي برخي از كودكان از مسووليت شانه خالي مي‌كنند چون مي‌دانند در نهايت كسي آن كار را انجام مي‌دهد؟» اظهار داشت: از زمان كودكي بايد راه جبران تخريب را به فرزندان بياموزيم، يعني براي او تنبيه در نظر بگيريم. 

دكتر رفعتيان در پاسخ به اين سوال كه «خانواده چطور مي‌تواند نگراني‌هاي خود را از محيط اجتماع به فرزندان منتقل كند؟»، اظهار داشت: خطرات اجتماع بايد با زبان روشن و ملموس براي فرزندان تشريح شود و همچنين بايد براي آنها روشن شود والدين با وجود علاقه‌اي كه به فرزندانشان دارند، ضامن حفظ آن‌ها از تمام خطرات نيستند و بايد روش‌هاي محافظت از خطر را به فرزندان خود آموزش دهند.

متخصص روان پزشکی (اعصاب و روان) در پاسخ به اين سوال كه «اگر كسي با تمام آموزش‌ها، مسووليت‌پذير نبود، چه‌كار بايد كرد؟»، اظهار داشت: بايد علت مشكل بررسي شود شايد به دليل بيماري جسمي ـ رواني باشد يا راهي براي ابراز خشم از سوي فرزندان به حساب بيايد.
نويسنده پايان‌نامه «نگاهي به سوزن درماني و پزشكي آييني چين» به آخرين سوال اين نشست مبني بر اين كه «آيا تنبيه و تشويق، براي فرزندان توقع دريافت پاداش ايجاد نمي‌كند؟»،  پاسخ گفت: در واقع همين طور است و ما مي‌خواهيم فرزندانمان ياد بگيرند در ازاي انجام درست مسووليتشان پاداش مي‌گيرند و به ازاي انجام ندان آنها، چيزهايي را از دست مي‌دهند. البته اين تنبيه و تشويق حتما نبايد مادي باشد.