به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در زنجان، عبدالجبار کاکایی در کارگاه تخصصی شعر با عنوان کلک خیال که در حاشیه دوسالانه حسین منزوی برگزار شد؛ اظهار کرد: هرکسی در شرایط خاصی شعر می‌گوید.
وی در ارتباط با شعر محاوره و نحوه سرودن آن گفت: قالب شعر محاوره جدیداً اضافه شده است که به آن ترانه می‌گویند اما معتقدم ترانه یک چیز دیگر است.
کاکایی با اشاره به اینکه در سوابق ترانه‌سراهای کشور اگر بررسی کنیم خواهیم دید که از در شعر وارد شده و به ترانه رسیده‌اند، افزود: اینها از طریق شعر شکل و فرم جدیدی به ترانه داده‌اند.
وی در ارتباط با موسیقی نیز گفت: همه چیزهایی که از طریق ادوات ساخته می‌شود؛ موسیقی را شکل می‌دهد؛ البته قرار نیست با شعر سنجیده شود و با معیارهای شعر درباره آن قضاوت شود، زیرا که ترانه در تلفیق با موسیقی شکل جدیدی به خود می‌گیرد و معیارهای آن تغییر می‌کند، معیارهای قضاوت ما روی ترانه باید کاملاً متفاوت باشد.
وی با توصیه به شاعران درباره گوش فرا دادن به موسیقی گفت: پیشنهاد می‌کنم شاعران موسیقی بی‌کلام را باید گوش دهند و به رمزگشایی آن بپردازند.
کاکایی تصریح کرد: کسانی که بر روی موسیقی کلام می‌گذارند باید با همه جوانب اینکه چه کسی آن را می‌خواند و چه چیزی خواهد خواهد خواند توجه کنند.
این استاد دانشگاه گفت: در فن ترانه سرودن نباید مبالغه کرد؛ چون قابل فهم نخواهد بود.
وی در تعریف ترانه گفت: غالباً ترانه به کلامی اطلاق می‌شود که در اثر تلفیق با موسیقی شنیده شود؛ باید ترانه در تلفیق موسیقی برجسته و احساس شود.
کاکایی افزود: جملاتی که در ترانه قرار می‌گیرند ربطی به هم ندارند اما در حوزه موسیقی به شکلی کنار هم قرار می‌گیرند تا موجب شوند در ذهن مخاطب یا شنونده به خاطر بماند.
وی در ادامه با نقد تکرار در سبک سرودن شعر افزود: شاعران ما امروزه آدم‌های متفکری نیستند که خودشان سبک و تفکر به وجود آورند، بلکه منتظرند بزرگانشان تفکری را خلق کنند و آن‌ها بر اساس همان تفکر شعر بگویند.
کاکایی تصریح کرد: هرکسی سبک خاصی در گفتن شعر دارد و نباید همه با یک سبک یکسان شعر بگویند؛ برای مثال منزوی سبک خاص خود را دارد و شبیه کسی دیگر نیست؛ تجربه در سرودن شعر مهم است همچنان که هریک از شاعران بزرگ نیز همینطور بودند.
نظر شما