سرویس استان‌های خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - یوسف ملایی، نویسنده و پژوهشگر هرمزگانی: امروز دوشنبه ۲۷ فروردین ماه مصادف با زاد روز ۸۲ سالگی شاعر رضوی و والا جایگاه بندرعباسی است. بزرگمرد پُراحساس و عزتمند سرزمین شعر که سال ۱۳۷۸ تندیس خورشید مهر به‌عنوان برترین غزل‌سرای ایران را دریافت کرد.

خالق ترانه‌های ماندگار «بهار بهار»، «هوای حوا» و … است که با ترانه‌های ساده، پرمعنا، عامه پسند و خوش ترکیب موجب شد زنده یاد ناصر عبداللهی از بندرعباس ظهور کند و به عنوان یک خواننده ماندگار ملی مطرح شود.

بهمنی از شاعران موفق دفاع مقدس، شعر رضوی و آئینی نیز هست. مقدر شد در جریان داوری جشنواره شعر رضوی، غزل «اعتراف» با مطلع شرمنده‌ام که همت آهو نداشتم / شصت و سه سال راه به این سو نداشتم را بامدادان یک روز سرد زمستانی در صحن حرم امام رضا (ع) در شصت و سه سالگی بسراید و جالب‌تر اینکه خواب نصب بیت آخر این غزل «خوانده و یا نخوانده به پابوس آمدم؟ / دیگر سوال دیگری از او نداشتم» بر سر در یکی از ورودی‌های حرم را می‌بیند و این در واقعیت اتفاق می‌افتد.

شیرینی شعر بهمنی، شگفت انگیز، معجزه آسا و خیره‌کننده است. «من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم»، اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است، خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست، من زنده بودم اما انگار مرده بودم، پاسخ بده ازاین همه مخلوق چرا من؟ تا شرح دهم، از همه ی خلق چرا تو؟؛ تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست، کجا دنبال مفهومی برای عشق می‌گردی؟ که من این واژه را تا صبح معنا می‌کنم هر شب و ابیات و مصرع های درخشان دیگر از مخاطب دلبری می‌کند. بُرش های عاشقانه و عارفانه ای که عشق و انتظار، وصال و جدایی و … را تداعی می‌کنند.

محمدعلی بهمنی صرفاً یک شاعر نیست. یک شاهکار است، یک هنرمند متعهد، یک انسان شریف و یک خالق لحظه‌های خاص است. وی سال ۱۳۸۵ از سوی ستاد چهره‌های ماندگار به عنوان «چهره ماندگار» معرفی شد و سال ۱۳۸۳ همزمان با برگزاری ششمین کنگرهٔ سراسری شعر و داستان جوان در بندرعباس نکوداشت او برگزار شد که قطعاً به شایستگی و با افتخار این اتفاق محقق شد.

نگرش و اندیشه‌اش کیفی و در پی عدالت گستری و پیشرفت شعر و ترانه است. نگاه او به توسعه و تاثیرگذاری موجب شد پس از حدود ۶ ماه از ریاست شورای شعر و ترانه دفتر موسیقی کناره گیری کند. این تصمیم پیغام‌های متعددی می‌تواند داشته باشد که از آن جمله می‌توان به جسارت، شهامت و صداقت این شاعر و همچنین عدم دلبستگی به پست و مسئولیت و … اشاره کرد.

شاید شانس بزرگش برای شاعر شدن همکاری با زنده یاد «فریدون مشیری» شاعر خوشنام و بلندآوازه و مسئول صفحه ادبی هفت‌تار چنگ مجله روشنکفر در چاپخانه بود. این اقبال و قدرشناسی و وفاداری‌اش به خانواده موجب شد تا با شعر «مادر» در ۹ سالگی و چاپ و انتشارش در مجله روشنفکر، حکم رستگاری اش با دعای خیر مادر امضا شود.

بهمنی عاشق است. دلباخته ادبیات است. ثبات قدم او در بیش از ۷ دهه اثبات شده است. از کار در چاپخانه گرفته تا راه اندازی صفحه تنفس شعر در نشریات، فعالیت فرهنگی و ادبی با رادیو، ایجاد چاپخانه دنیای چاپ بندرعباس، راه اندازی نشر «چی چی کا»، سرودن اشعار در قالب‌های مختلف کلاسیک، نیمایی و سپید؛ چاپ کتاب، همنشینی با بزرگان ادبیات ایران و … گواه محکمی بر عشق آتشین او به ادبیات است. وی حتی اسم فرزندانش: آیه، واژه، بهمن، ترانک، ساده و غزل را نیز شاعرانه برگزیده است تا بگوید: تمام هستی‌اش شعر است.

از وی مجموعه آثار: باغ لال (۱۳۵۰)، در بیوزنی (۱۳۵۱)، عامیانه‌ها (۱۳۵۵)، گیسو، کلاه، کفتر (۱۳۵۶)، گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود (۱۳۶۹)، دهاتی (۱۳۷۷)، غزل (۱۳۷۷)، شاعر شنیدنی است (۱۳۷۷)، عشق است (۱۳۷۸)، نیستان (۱۳۷۹)، کاسهٔ آب دیوژن، امانم بده (۱۳۸۰)، این خانه واژه‌های نسوزی دارد (۱۳۸۲)، من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم (۱۳۸۸)، غزل زندگی کنیم (گزیده غزل) (۱۳۹۲) چاپ و منتشر شده است.

به گزارش ایبنا، محمدعلی بهمنی ترانه سرا و غزلسرای معاصر هرمزگانی با اشعار عاشقانه و آئینی، شگفتانه عرصه شاعری ایران زمین است. آخرین اثرش بیش از یک دهه پیش چاپ و منتشر شده است. ۸۲ سال دارد و ۷۳ سال شعر می‌گوید.