حمید رضا اکبری (شروه) در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در اهواز، با بیان اینکه جنگ یک جریان اصلی و گسترده در جریانات ادبی شعر پایداری به شمار می‌آید، اظهار کرد: شعر پایداری بیش از سایر جریان‌های شعری، مستقیماً از تحولات سیاسی و اجتماعی زمان خود متاثر است و بخش عمده‌ای از اشعارو داستان‌های ادبیات دهۀ شصت در مورد جنگ بوده‌اند.
اکبری با تشریح اینکه شاعران آئینی به ندرت از هنجارهای زبانی سرپیچی کرده و مفهوم را به شکل ساده به مخاطب انتقال می‌دهند، تصریح کرد: اغلب در جریان‌های شعری، آثار قوی را شاهد بوده‌ایم به نحوی که شعرای این دهه را می‌توان در شمار شعرای جنگ به‌شمار آورد. و در حیطه زبانی به علت تکیه بر ایجاد ارتباط با مخاطب، شعرای جنگ به ندرت از هنجارهای زبانی عدول کرده و غالباً مفهوم را به ساده‌ترین شکل ممکن به مخاطب انتقال داده‌اند.
وی ادامه داد: با توجه به تخیل شعری، اما در شعر جنگ با وجود استفاه زیاد، تصاویر کلیشه‌ای بوده است. و در این راستا درسروده‌های شعرا، نمادگرایی و کاربرد شعائر مذهبی و آئینی بسامد بالایی دارد.
اکبری ضمن ابراز تأسف از نپرداختن به جریانات پس از جنگ، عنوان کرد: موضوعات حماسه و ایثار تنها موضوعات شکل دهندۀ ادبیات پس از جنگ نیستند، بلکه باید از فلاکت‌های پس از جنگ نیز سوژه‌هایی را انتخاب و به آن پرداخت.
وی با تاکید بر اینکه جای ادبیات ضد جنگ خالی است و باید آسیب‌های وارد شده از سوی جامعه جنگ زده، در ادبیات پساجنگ بازخورد داشته باشد، اضافه کرد: نباید به جنگ از یک زاویه نگاه کرد و هرچند جنگ برای جهان فلاکت‌بار است، اما تلخی و شیرینی‌هایی در بردارد. شهادت تنها محصول جنگ نیست.
اکبری گفت: ادبیات جنگ را باید با واقعیت تلفیق کرد و با معماری سخاوتمندانه‌ای نگاشت زیرا گاهی قاتلی برای فرار از مجازات، به جنگ فرار کرده و پناه می‌برد و کشته می‌شود. به نظر می‌رسد این نکات گر در بازنگاری ادبیات پسا جنگ بیان و در یک اثر ادبی فاخر آورده شود، باز خورد مثبت و مخاطب زیادی را جذب خواهد کرد. و یادمان بماند جوانمردی در ادبیات پسا جنگ جایگاهی ندارد.
نظر شما