سرهنگ بهزاد بیات، مدیر روابط بین‌الملل دانشگاه جنگ و رئیس مرکز آموزش زبان فارسی به غیر ایرانیان در حاشیه ششمین نمایشگاه کتاب صلح و دفاع ارتش در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: ما همیشه این شعار را داریم که درست است اینجا دانشگاه جنگ است، اما ما به دنبال صلح هستیم.
او افزود: یکی از کارهایی که در اینجا انجام می‌دهیم، در کلاس‌ها همه دانشجویان؛ چه ایرانی چه غیرایرانی همه را در یک کلاس قرار می‌دهیم و بعد تدریس می‌کنیم. این باعث می‌شود که میان آنها پیوند دوستی شکل بگیرد.
مدیر روابط بین‌الملل دانشگاه جنگ عنوان کرد: تصور می‌کنم اینجا از معدود دانشگاه‌های نظامی است که در آن افسر پاکستانی کنار افسر هندی می‌نشیند و کنار یکدیگر درس می‌خوانند. این موضوع باعث ترویج صلح میان کشورها می‌شود.
سرهنگ بهزاد بیات گفت: گاهی دوست دارم درباره یک موضوع تحقیق کنم که مرتبط با حرفه خودم است، اما اطلاع‌رسانی درباره تازه‌های نشر در کشور ما چندان قوی نیست و این نمایشگاه باعث می‌شود که از تازه‌های کتاب در زمینه نظامی مطلع شوم. به طوری که کتاب «نبردهای هوایی» را در همین نمایشگاه دیدم که به این موضوع علاقه‌مند هستم اما نمی‌دانستم چه کتاب‌هایی در این زمینه چاپ شده است؟!
او ادامه داد: وقتی به نمایشگاه آمدم و کتاب را دیدم یا آن را می‌خرم یا مشخصاتش را یادداشت و در اولین فرصت خریداری می‌کنم. از این رو به نظرم دیدن تازه‌های کتاب ما را ترغیب به کتابخوانی می‌کند.
رئیس مرکز آموزش زبان فارسی به غیر ایرانیان دانشگاه جنگ بیان کرد: اینجا دانشجویان و محققان نظامی حضور دارند و کتاب‌هایی را می‌بینند که موضوع یا محتوای کتاب، آنها را در نوشتن مقالات یا پایان‌نامه‌های‌شان ترغیب می‌کنند. همین موضوع می‌تواند دری باز کند و افرادی که به ترجمه علاقه‌مند هستند سراغ ترجمه این کتاب‌ها هم بروند.
سرهنگ بیات گفت: من دوره فرماندهی ستاد کارشناسی ارشد را در کشور هندوستان دیدم. در آنجا زندگی کردم و با دانشجویان هندی و کشورهای مختلف ارتباط داشتم. در اینجا هم مسئولیت مرکز زبان فارسی دانشگاه را به عهده دارم و همین باعث ارتباطات زیاد با دانشجویان غیرایرانی شده است.
او افزود: یادم است که دانشجوی پاکستانی داشتیم، او و خانواده‌اش را به همراه سایر دانشجویان به سفر مطالعاتی بردیم که همسرش به من گفت: قرار بود که برای دوره فرماندهی ستاد به انگلیس برویم و از این بابت خیلی خوشحال بودیم، اما اتفاقی برای افسری که قرار بود به ایران بیاید، روی داد و پایش شکست.
مدیر روابط بین‌الملل دانشگاه جنگ اظهار کرد: بعد از این اتفاقاً قرار شد که ما به جای آن افسر به ایران بیاییم. من خیلی ناراحت بودم و تمام شب گریه کردم که چرا به جای اروپا باید به ایران بیاییم؟ این مکالمه زمانی صورت گرفت که تقریباً یازده ماه از حضور این خانواده پاکستانی در ایران می‌گذشت. او در ادامه گفت: حالا بعد از چند سال قرار است که از ایران برویم و من گریه می‌کنم که چرا باید از ایران برویم؟ چون من اینجا را خیلی دوست دارم.
سرهنگ بیات گفت: این جمله همان اثرگذاری فرهنگی است و برای ما خیلی اهمیت دارد. از این رو اثرگذاری فرهنگی همان هدفی است که به دنبال آن هستیم. به نظرم اگر بتوانیم بدون سوءگیری با احترام به نژاد، ملیت، مذهب و جنسیت دانشجویان به آنها آموزش بدهیم و آنها را به فرهنگ ایرانی جذب کنیم، وقتی دانشجو به کشورش بازمی‌گردد، اگر بخواهد درباره روابط و سیاستش با ایران تصمیم بگیرد، این علاقه‌ای که میان آنها و فرهنگ ایرانی شکل گرفته است، باعث می‌شود که این دانشجوی دیروز و نظامی و سیاسی عالی رتبه امروز تصمیم ملایمی درباره ایران بگیرد. چون ایران را دوست دارد.
نظر شما