اکسیر در گفتوگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) درباره اسماعیل شاهرودی، شاعر گفت: شاهرودی از مظلوم‌ترین شاعران معاصر ماست که خیلی زود اصحاب رسانه او را فراموش کردند. در حالی‌که او از شاعران بزرگ معاصر و ادامه‌دهندگان راستین شعر نیمایی بود.
وی با تاکید بر این نکته که شاهرودی در زمان حیاتش نیز اهل جنجال رسانه‌ای نبود، ادامه داد: این شاعر با کمک نیروی ابتکار و ذوق سرشار خود توانست شعر سپید ما را از منزل آغازین خود به دهه‌های بعد انتقال دهد. او نخستین شاعری بود که سیر منطقی شعر نیما را درک کرد و در شعر خوش درخشید.
اکسیر به حرکت طنز در شعر شاهرودی اشاره و تصریح کرد: با به‌کارگیری عنصر طنز در سروده‌های شاهرودی، ظرفیت و ظرافت شعر معاصر نمایان شد. زبان ساده گفتار حتی پیش از فروغ فرخ‌زاد در شعرهای شاهرودی متخلص به «آینده» موج می‌زد.
وی از شاهرودی به عنوان یکی از پیش‌قراولان تلفیق شعر، طنز و زبان ساده در شعر یاد کرد و توضیح داد: شاهرودی یکی از موفق‌ترین شاعرانی بود که صدای رسایش را به گوش شاعران معاصر و آیندگان رساند. او در مجموعه شعرهای «آخرین نبرد»، «آی میقات‌نشین» و «چند کیلومتر و نیمی از واقعیت» توانست خود را به عنوان یکی از بزرگان شعر معاصر ما نشان دهد.
این شاعر در معرفی ویژگی‌های شخصیتی شاهرودی اظهار داشت: «آینده»در میان شاعران یک انسان شوخ‌طبع بود که تنها به شعر و آینده شعر نیمایی می‌اندیشید و با سکوت خود در سال‌های آخر حیاتش توانست مرثیه‌گوی تنهایی خود باشد.
وی ادامه داد: این امر هشداری برای نسل آینده شعر ما بود که شاعران را در زمان حیات آن‌ها قدر بدانیم و با مرگ شاعر فراموشی او را به ثبت نرسانیم.
وی در پایان، شاهرودی را شهید شعر نیمایی خواند و اضافه کرد: سراغ شاهرودی در سالروز تولدش رفتن، در حقیقت سراغ معصومیت گم‌شده ادبیات رفتن است؛ چون او مردی بود که تمام زندگی‌اش را فدای شعر امروز کرد. از انصاف به‌دور است همچنان در سکوت بماند -- هرچند سکوت رسم ادبیات ماست.
اکسیر قطعه شعری با عنوان «آینده تنهاست» را در سال ۱۳۶۰ سروده و به تنهایی اسماعیل شاهرودی(آینده) که در گذشت تقدیم کرده است. این شعر در نخستین مجموعه شعر اکسیر با عنوان «در سوگ سپیداران» که سال ۱۳۶۱ منتشر شد، گنجانده شده است.
مختصری از زندگی‌نامه اسماعیل شاهرودی
اسماعیل شاهرودی(۱۳۰۴ دامغان، ۱۳۶۰ تهران)، متخلص به «آینده» بود.
او دوره ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش گذراند. سپس در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به ادامه تحصیل مشغول شد و پس از چندی به تدریس و کار در آموزش و پرورش پرداخت. شاهرودی پس از سفر به هند و همکاری با دانشگاه علیگره، مدتی با لغت‌نامه دهخدا و نیز با محمد معین برای تدوین فرهنگ فارسی همکاری کرد.
وی چندی نیز در کمیسیون ملی یونسکو مشغول به کار بود و در سال ۱۳۴۴ برای مدتی بازداشت شد. پس از آن تعادل روحی خود را از دست داد و تا پایان عمر به حال عادی بازنگشت.
شاهرودی در سال ۱۳۳۰، نخستین مجموعه شعرش را با عنوان «آخرین نبرد» با مقدمه نیما یوشیج منتشر کرد.
مجموعه شعرهای او عبارت‌اند از: «آخرین نبرد»(بی‌نا ۱۳۳۰)، «آینده»(امیرکبیر ۱۳۴۶)، «برگزیده شعرها»(بامداد ۱۳۴۸)، «م و می در سا»(پیام ۱۳۴۹)، «هر سوی راه، راه، راه، راه»(بوف ۱۳۵۰)، «آی میقات‌نشین»(زمان ۱۳۵۱) و «چند کیلومتر و نیمی از واقعیت»(مروارید ۱۳۵۰) هستند.
نظر شما