به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگستان زبان و ادب فارسی، جلال‌الدین عبدالحمید عتیقی، که به احتمال بسیار زیاد متولد سال 646 هجری قمری است در تبریز متولد شد. پدر وی، قطب‌الدین ابوالفضل عبدالرحمان(متوفای 675 هجری قمری)، از صوفیان و مفسران و وعاظ بزرگ آذربایجان به شمار می‌رفته ‌است.

به گفته ابن‌کربلایی در «سفینه تبریز»، عتیقی یکی از علمای بزرگ دوره ایلخانی بود که به علوم ظاهری و باطنی تسلط داشت. او واعظ توانایی نیز بوده و در عمارت غیاثیه تبریز وعظ می‌کرده و علمای بزرگی در مجلس او شرکت می‌کرده‌اند.

نسب عتیقی به برادر شیخ شهاب‌الدین محمود عتیقی اهری(متوفای 665 هجری قمری) که خود از شاگردان رکن‌الدین سجاسی و از مشایخ صوفیه سلسله سهروردیه در قرن هفتم بوده ‌است، می‌رسد.

کتاب حاضر متن کامل دیوان جلال‌الدین عتیقی است که بر اساس نسخه خطی نفیس آن، متعلق به کتابخانه فاتح استانبول، به‌صورت عکسی چاپ شده ‌است.

درباره این نسخه نخستین‌بار در سال 1314، محمدعلی تربیت در کتاب «دانشمندان آذربایجان»، در تشریح احوال جلال‌الدین عتیقی خبر داده و نوشته است: «از مولانا(جلال‌الدین عتیقی) دیوان بسیار بزرگی که در تاریخ 744 کتابت شده در کتابخانه فاتح استانبول، در تحت نمره 3843 موجود است.»

کشف مجموعه خطی «سفینه تبریز» در سال 1374 و ذکر جلال‌الدین عتیقی و نقل اشعار و رسائل وی در آن و ارائه چهره صوفیانه او، آن‌هم به دست کاتبی که خود از جمله شاگردان وی بوده ‌است، موجب شد تا درباره احوال و آثار وی جست‌وجوی بیشتری صورت گیرد.

«دیوان عتیقی»، به کوشش نصرالله پورجوادی و سعید کریمی، در 840 صفحه و با شمارگان 1000 نسخه، به بهای 250000 ریال، توسط انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی منتشر شده ‌است.