اکسیر در گفتوگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: به نظر من برای شعر فارسی هیچ چهارچوب رسمی و حتی قانونی نمی‌تواند اثرگذار باشد؛ چراکه این هنر با دیگر هنرهای ایرانی که روزی را به نام آن‌ها نامگذاری می‌کنیم و یا بزرگداشتی به آن مناسبت برپا می‌شود متفاوت است.
وی با تاکید بر این که «شعر با پیشینه‌ای بسیار زخمی به ما رسیده است»، اظهار داشت: شعر میراث‌دار تحقیرها و حقارت‌ها بوده و کارنامه اسف‌باری از مدح و توصیف ظلم به همراه داشته است. پس اگر ما بعد از مشروطه به شعر تنها به عنوان یک ابزار نگاه کنیم، هیچ تاثیری در پیشرفت آن و حفظ جایگاهش ندارد.
وی شعر را پدیده‌ای معرفی کرد که در دل‌های مردم جریان دارد و افزود: شعر رسانه‌ای ملی برای بیان احساسات و عواطف مردم است و صرف نامگذاری روزی با عنوان شعر و ادب فارسی نمی‌توانیم بگوییم به شعر فارسی خدمت بزرگی کرده‌ایم.
این شاعر ادامه داد: معتقدم ۴۰ سال پیش می‌توانستیم شعر فارسی را بیش از پیش جهانی کنیم. اما بنابر دلایلی که همه آن‌را می‌دانند شعر عقیم ماند. ما نمی‌توانیم تنها از شعر به عنوان یک بخش‌نامه یا بولتن داخلی استفاده کنیم.
وی از شعر به عنوان حنجره ملت و یا آیینه جامعه یاد و تصریح کرد: باید بگذاریم شعر مسیر خودش را طی کند. شعر تنها هنری است که در قالب هیچ حزبی در نمی‌آید و هر شاعری در هر زمینه‌ای که شعری بسراید احترامش واجب است.
اکسیر با تاکید مجدد بر این موضوع که باید اجازه دهیم شعر راه خودش را طی کند توضیح داد: نباید «سد»ی بر مسیر این «نهر ِ روان» شد که از ۱۰۰۰ سال ادب فارسی سرفراز گذشته و به ما رسیده است.
وی در پایان یادآور شد: به‌طور حتم در این زمینه آن شاعرانی که کلامشان برآمده از درد و حرف مردم و کلامی نافذ باشد در دل‌ها جای می‌گیرند. اما اگر تنها روزی را با این عنوان نامگذاری کنیم نتیجه چیزی جز متحمل شدن هزینه‌های گزاف برای برپایی مراسم نمادین نخواهد بود.
شنبه ۲۷ شهریور ۱۳۸۹ - ۱۰:۰۲
نظر شما