خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا) مهدی محدثی، نويسنده و پژوهشگر حوزه دين و مسايل اجتماعي: چهل روز است که خیمه‌های اهل‌بیت پیامبر(علیهم السلام) خاکستر شده و پر و بال پرستوهای بی‌آشیان، شکسته و سوخته‌اند. چهل روز است که زینب(علیها سلام) به دنبال شانه مهربان حسین و عباس می‌گردد تا سر پر درد خود را بر روی شانه‌های مهربان آنها نهاده، های های گریه را سر دهد، اما به خاطر بازماندگان قافله کربلا و یتیمان زجر کشیده، خون دل می‌خورد و مانند پدرش امیر مومنان، هنگامی که شب، چادر سیاهش را بر سر می‌کشد، فریاد زخمی «غربت و مظلومیت» را در نماز شب خویش به گوش فلک می‌رساند. به راستی اگر زینب نبود و با افشاگری‌های خود پایه‌های کاخ یزیدیان را به لرزه در نمی‌آورد، کربلا در کربلا می‌ماند؟ ....
چهل روز گذشت. امروز اربعین خورشید است. خورشیدی که ذبح و بر فراز نیزه شد و همراه با هفتاد و دو ستاره نورافشانی کرد و دور افتاده‌ترین نقاط عالم را با پرتو پر فروغ و خونرنگ خویش روشن کرده، حیات را در رگ‌های مرده هستی تزریق كرد.
آری همان‌گونه كه بازها نوشته‌اند و ما نيز در كتاب‌ها خوانده‌ايم، زخم عاشورا همیشه تازه است و خون خدا همیشه جاری. زمین و زمان زخم عمیق عاشورا را هرگز از یاد نخواهد برد، چرا که حسین (علیه السلام) نوری است که هرگز خاموش نمی‌شود.
امروز کاروان خسته نینوا به مدفن لاله‌ها می‌رسد و کودکان و زنان با دیدن قبرهای بی‌نام و نشان شهدای کربلا، خود را از روی شترهای بی‌جهاز، مانند برگ‌های پاییزی روی زمین افکنده‌اند، بر سر و روی خود خاک می‌ریزند.
«... اجازه نده کسى بر سر و رویش خاک بریزد؛ هنوز باد، گرد و خاک کوچه‌هاى کوفه و شام را از سر و روى زنان و کودکان عزادار پاک نکرده است ...»
اربعین است؛ چهل روز از عزا و ماتم سرور و سالار شهیدان می‌گذرد، اما عشق به حسین و نهضت خونین او همیشگی است و پایدار. پایداری در راه خدا تا پای جان، درسی است که شیعه از عاشورا آموخته و در این راه هیچگاه از پای نخواهد نشست تا هنگام قیام منتقم آل محمد(عج) فرا رسد و پرچم عدالت مهدوی در سراسر گیتی گسترده شود.
حال که هر روز عاشوراست و همه خاک‌ها کربلا، باید همواره با کربلاییان همراه شويم، گام برداریم تا «حسینی» بمانیم.
دوشنبه ۴ بهمن ۱۳۸۹ - ۰۸:۰۰
نظر شما