به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، حدیثه قربان کارشناس رشته ارتباط تصویری و عضو انجمن تصویرگران ایران است. اولین کار تصویرگری او در سال ۱۳۸۳ در مجله «سروش کودکان» منتشر شد؛ از آن زمان تاکنون به همکاری خود با نشریات کودک و خردسال ادامه داده و بیش از 30 عنوان کتاب برای این گروه سنی طراحی کرده است. او عاشق کارش است و همیشه دغدغه کارش را داشته و دارد؛ او در گفت‌وگو با ایبنا از شروع فعالیت‌هایش در حوزه‌ تصویرگری گفت و راه را به نسل جوان برای ورود به این حوزه نشان می‌دهد؛ گفت‌وگویی که در ادامه می‌گوید: 

چه شد که تصمیم گرفتید تصویرگر شوید؟
من با ورود به هنرستان به این نتیجه رسیدم که دلم می‌خواهد تصویرگر شوم؛ آن‌قدر که این کار را دوست داشتم. وقتی کمی پیش رفتم و کتاب‌ها را دیدم و ورق زدم به این نتیجه رسیدم که حالم با بچه‌ها خوب است و زبان آنها را می‌فهمم.
 
بچه‌هایی که دل‌شان می‌خواهد تصویرگر شوند چه کنند و چه راهی را در پیش بگیرند؟
شرکت در کلاس‌های طراحی و تمرین آن، خیلی مهم است. بچه‌ها باید دست قوی داشته باشند. از سوی دیگر لازم است سواد بصری خود را بالا ببرند و تا می‌توانند ببینند و خوب دیدن را تمرین کنند. حالا خوب دیدن با رفتن به طبیعت، ورق زدن کتاب‌ها و دیدن انیمیشن‌های خوب حاصل می‌شود و سواد بصری آنها را بالا می‌برد. از سوی دیگر طراحی به آنها خیلی کمک می‌کند چون داشتن دست قوی و ذهن خلاق مهم است.
 
بسیاری از شاعران و نویسندگان و تصویرگران ما، کار خود را از نشریات شروع کرده‌اند؛ نشریاتی که امروز حضورشان بسیار کمرنگ شده؛ نوجوانان علاقه‌مند به تصویرگری چه چیزی را می‌توانند جایگزین مجلات کنند؟
خود من، کارم را با حضور در نشریات آغاز کردم و از مجلات رشد، بسیار یاد گرفته‌ام. متاسفانه نسل جدید تصویرگر این تجربه را ندارند چون نشریه چندانی وجود ندارد که بچه‌ها در آن کار و تجربه کسب کنند اما خوشبختانه تعداد ناشران خیلی بیشتر شده و در همه حوزه‌ها و برای تمام گروه‌های سنی، کتاب منتشر می‌کنند و می‌توان با آنها همکاری کرد.

به مجلات «رشد» اشاره کردید. نشریاتی که به همه‌جای ایران ارسال می‌شد و نویسندگان و تصویرگران آن، از این طریق می‌توانستند ارتباط خوبی با مخاطب خود برقرار کنند؛ از آن روزها و تجربه کاری خود بگویید.
بله؛ خوشبختی من در این بود که کارهایم به دورافتاده‌ترین روستاها می‌رفت و در دسترس بچه‌ها قرار می‌گرفت. من به واسطه مجلات رشد، مخاطب خود را بهتر شناختم و با او ارتباط گرفتم. در تمام این سال‌ها هم تلاش کرده‌ام به مخاطب خود احترام بگذارم و به تصویرگری در کنار متن بپردازم. اصلا رسالت من این است که تصاویر ساده و گویا با رنگ‌های جذاب بیافرینم و در اختیار بچه‌ها بگذارم.
 
در سال‌های اخیر از بعضی تصویرگران می‌شنویم که به خاطر ضعیف بودن متن، ترجیح می‌دهند کار خود را بکنند. به‌عبارتی تصویر راه خود را برود و متن راه خود را؛ چقدر به این موضوع اعتقاد دارید؟
من برای گروه سنی خردسال کار می‌کنم؛ اگر قرار باشد متن یک چیز بگوید و تصویر چیز دیگری، سنگ روی سنگ بند نمی‌شود و به بیراهه می‌رویم. پس متن و تصویر در امتداد هم‌اند و تصویر باید متن را کامل کند؛ حتی اگر متن‌ها به دل تصویرگر ننشیند؛ در هرحال ما این شغل را انتخاب کرده‌ایم تا به دیده شدن متن کمک کنیم.  
 
لازمه این کار، ارتباط میان نویسنده و تصویرگر است. شاید لازم باشد یک نخ تسبیح وجود داشته باشد که به ارتباط میان نویسنده و تصویرگر کمک کند.
بله؛ مدیر هنری به ارتباط بهتر نویسنده و تصویرگر کمک می‌کند؛ اما تعداد ناشرانی که مدیر هنری دارند خیلی کم است. در حالی‌که وجود این همفکری و همراهی بسیار لازم و ضروری است.
 
بعضی معتقدند تصویرگران ما جشنواره‌ای شده‌اند. چه اندازه با این مساله موافقید و خوبی‌ها و بدی‌های این جشنواره‌ای شدن چیست؟
من با حضور در جشنواره‌های مختلف تصویرگری مخالف نیستم؛ چراکه دانش بصری ما را بالا می‌برد و به ارتباط بیشتر و بهتر ما با تصویرگران دنیا کمک می‌کند؛ اما بعضی معیارهای هر جشنواره را در نظر می‌گیرند و بر آن اساس کار می‌کنند. راستش را بخواهید من بیش از هر چیز دلم می‌خواهد با بچه‌ها که مخاطبان اصلی و واقعی من هستند ارتباط برقرار کنم و برای آنها تصاویر ساده و سالم خلق کنم.
 
تصویر سالم، چگونه تصویری است؟
سالم به این معنی که تصویر، پیچیده و پر از جزییات نباشد و بچه‌های خردسال با دیدن آن تشخیص دهند که این تصویر، شکل کدام یک از اشیا یا جانوران است.
 
چه شد که حدیثه قربان کار برای گروه سنی خردسال را انتخاب کرد؟
دنیاشان برایم جالب است. از سوی دیگر برای ورود به این دنیا باید حال خودمان هم خوب باشد. در کل من از دیدن بچه‌های خردسال و فضاها و واکنش‌هاشان لذت می‌برم و البته کار برای خردسالان، سهل و ممتنع است.
 
و شما به آموزش و کتاب‌های آموزشی هم علاقه‌مندید، شاید به این‌خاطر که هم مخاطب‌تان خردسال است و هم تصاویر ساده و بدون پیچیدگی را دوست دارید. در پایان از تجربه در این حوزه بگویید.
به هر حال من از نشریه‌های «رشد» شروع کردم که وابسته به وزارت آموزش و پرورش بود و برای همه مدرسه‌ها در سرتاسر ایران فرستاده می‌شد. از سوی دیگر خودم یاد دادن را دوست دارم. برای مثال در مجموعه «آواورزی»، نقش من در جایگاه تصویرگر پررنگ‌تر است. ضمن این‌که مباحث آموزشی هدفمندتر هستند. البته هیچ‌کدام از این موارد این اصل مهم را کمرنگ نمی‌کند که لذت، اصل مهم کتاب کودک است.