به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگستان زبان و ادب فارسی، آثار ادبی ایران از دوران باستان تاکنون به شیوه‌های مختلف و در قالب‌های متنوعی ساخته و ارائه شده‌اند و بدین ترتیب در تاریخ ادبیات ایران پیوسته با انواع ادبی گوناگونی به شکل منظوم یا منثور روبه‌رو می‌شویم.
ده‌نامه‌نگاری یکی از شیوه‌های متعدد بیان ادبی است که از دیر زمان در ادبیات ایران زمین جای داشته و آیین و ترتیب‌های ویژه‌ای نیز در ادوار مختلف برای این فن تدوین و ملحوظ شده است.
در قرن هشتم توجه ادیبان و سخن‌دانان به ده‌نامه‌نگاری، به‌عنوان یکی از قالب‌ها و انواع ادبی به اندازه‌ای بود که شاه شجاع، پادشاه آل‌مظفر، از این طرح و نوع ادبی برای شرح پریشانی خاطر و بیان مکنونات قلبی خود استفاده کرد.
وی پس از شکست از برادرش، شاه محمود، در زمان دل‌آزردگی و رنجش به جهت جفای برادر و خویشان ناموافق، برای رفع دلتنگی و افزایش امید و تقویت روحیه خود، به سرودن اشعاری توجیهی درباره آن وقایع پرداخت و به گونه‌ای که خود می‌خواست، داستان درگیری خود با برادر، اتفاقات سیاسی آن دوران و چگونگی یورش مجددش به شیراز را در قالب ده‌نامه‌ای با رعایت تمامی اصول و ترتیب‌های لازم این نوع ادبی، موسوم به «روح‌العاشقین» سرود.
شاه شجاع معروف‌ترین پادشاه خاندان مظفر و معاصر خواجه شمس‌الدین حافظ شیرازی است که به گواهی تاریخ و ادبیات، محبوب‌ترین و نکونام‌ترین فرد از مظفریان است و برخلاف پدر، از حامیان دانشمندان و ادیبان بوده است.
شاه شجاع به هر دو زبان فارسی و تازی شعر می‌سرود. همچنین در نامه‌نگاری مهارت داشت و منشات متعددی از وی در تاریخ عصرش آمده است.
مجموعه «ده‌نامه روح‌العاشقین» سروده جلال‌الدین ابوالفوارس شاه شجاع، با مقدمه مهری باقری، عضو وابسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی در 108 صفحه، شمارگان هزار و 100 نسخه و قیمت سی هزار ریال توسط نشر قطره منتشر شد.
دوشنبه ۱۶ خرداد ۱۳۹۰ - ۱۱:۴۱
نظر شما