عبدالحسين طالعي، كتابشناس و پژوهشگر: در ميان طلابي كه وارد حوزه علميه ميشوند، كساني كه مسيري جز درسهاي رايج حوزه را برميگزينند، اندكشمارند. همچنين در ميان آن گروه كماند افرادي كه علمي مهجور و متروك را برميگزينند و در اين ميان نيز آنهايي كه در آن دانش فراموش شده گام بر قله نهند، بسي معدودند._
از زماني كه سيدعبدالعزيز در خانه سيد جواد طباطبايي ـ نوه دختري مرجع بزرگ شيعه صاحب كتاب «العروةالوثقي» ـ ديده به جهان گشود(چهارم آبان 1308 شمسي مطابق با 23 جماديالاولي 1348 قمري) خود را در ميان دانش و كتاب ديد. در سن كودكي بود كه فهرست كتابهاي كتابخانه مدرسه جدّش در نجف را مينوشت و علاقه خود را به دانش فراموش شده كتابشناسي نشان ميداد.
مرحله دوم عمر او، از حدود 17 سالگي آغاز شد، زماني كه با دو استاد بزرگ حوزه نجف و پير پژوهش، علامه اميني و شيخ آقابزرگ تهراني آشنا شد. ربع قرن شاگردي آن دو استاد و معاشرت با آنها، زندگي علمي محقق طباطبايي را در مسير پژوهش و كتابشناسي قرار داد. سيد عبدالعزيز طباطبايي، تا شش سال پس از وفات آن دو استاد، در نجف ماند.
سومين مرحله عمر اين دانشور يزدي الاصل، از سال 1356 شمسي
(1396 هجري قمري) با سفر اجباري به ايران و اقامت در قم آغاز شد، اقامتي كه تا آخرين لحظات عمر پر بارش در شب هشتم ماه رمضان 1416 هجري قمري(1374 هجري شمسي) ادامه يافت. از بركات اين دو دهه، تأسيس فصلنامه تراثنا به زبان عربي در زمينه كتابشناسي شيعي بود كه همچنان ادامه دارد. همچنين همكاري گسترده در تأليف و تحقيق نزديك به 100 كتاب و برپايي چندين موسسه علمي، كنگره و همايش پژوهشي و ارتباط گسترده با محققان كه تا آخرين لحظات عمرش ادامه داشت.
مهمترين ويژگي اخلاقي و حرفهاي او «بذل علمي» و «گذشت از نام و نان در مسير تحقيق و نشر علوم شيعي» بود كه همگان او را به اين خصلت ميشناختند. محقق طباطبايي اين ويژگي را در عمل به شاگردان خود آموخت؛ بهگونهاي كه بيشتر آنها اكنون با همين بذل و سخاوت، راه استاد را ادامه ميدهند.
محقق طباطبايي، كتابخانهاي گسترده، جامع و ارزشمند داشت كه پس از رحلتش به اهتمام موسسه آلالبيت با مديريت فرزندان دانشورش همچنان برپاست و به نام «كتابخانه محقق طباطبايي» در قم، به خدمات خود ادامه ميدهد. آثار مكتوب او فراوانند، آثاري كه تنها معدودي از آنها منتشر شدهاند و اميد است به اهتمام فرزندان و شاگردانش اين كتابها انتشار يابند.
نظر شما