به گزارش خبرگزاری كتاب ایران (ایبنا)، داستان‌های این مجموعه، درباره زلزله‌ای نوشته شده‌اند كه در سال 1995 میلادی در شهر «كوبه» ژاپن اتفاق افتاد. تمامی داستان‌های این مجموعه به نوعی درباره تاثیر فجایعی هستند كه در آن زمان روی داد و زندگی انسان‌های زیادی را دگرگون كرد.

در زلزله كوبه حدود چهار هزار نفر جان خود را از دست دادند و بیش از 300 هزار نفر بی‌خانمان شدند. اما شاید یكی از عواملی كه باعث شد موراكامی این موضوع را برای نوشتن مجموعه داستان‌های كوتاه انتخاب كند این بود كه والدین او نیز در بین گروهی بودند كه از زلزله در امان نماندند.

موراكامی معتقد است اگر مخاطبان غیر ژاپنی این اثر، تصویر زلزله كوبه را در ذهن خود با فاجعه‌ای طبیعی یا غیر طبیعی در محل زندگی خود جابجا كنند، بیشتر و بهتر به عمق فاجعه پی می‌برند و احساس نزدیكی بیشتری با قربانیان این زلزله می‌كنند.
 
مترجم این اثر در مقدمه كتاب می‌نویسد: «آدم‌های موراكامی جز نام خود و نام شهری كه در آن زندگی می‌كنند یا از آن می‌آیند، از ژاپن هیچ ندارند. نوشته‌های او معمولا هیچ رنگ و بوی فرهنگی خاصی ندارد و هیچ قطعه‌ای در آن‌ها نیست كه به یك ویژگی ژاپنی گره خورده باشد؛ صرف نظر از نام آن‌ها، داستان هر كس می‌تواند باشد و در هر كجا اتفاق بیفتد.»

داستان‌های كوتاه مجموعه «پس لرزه»، موضوعات، مضامین و عناصری تكراری دارند كه در آثار قبلی موراكامی هم دیده شده است اما موراكامی هیچ‌گاه خواننده خود را ناامید نمی‌كند و مخاطب همیشگی آثار موراكامی، به وضوح تغییراتی را در سبك نگارشی این نویسنده مشاهده می‌كند.

تمامی داستان‌ها، توسط سوم شخص روایت می‌شوند و همین امر یكی از نكاتی است كه در برابر راوی آشنا و اول شخص موراكامی در داستان‌های قبلی‌ وی، قرار می‌گیرد.
 
به عنوان مثال در بخش ابتدایی داستان «یوفو در كوشیرو» آمده: «زن پنج روز پشت سر هم، پای تلویزیون نشست و به بانک‌ها و بیمارستان‌های ویران شده، مغازه‌های در آتش سوخته و ریل‌های قطار و بزرگ‌راه‌های چند تكه شده، خیره شد. صمٌ‌بكم، یك كلمه هم حرف نزد. با لبان به هم فشرده در كاناپه فرو رفت و جواب حرف‌های كمورا را هم نداد. كمورا شك كرده بود كه اصلا صدایش را می‌شنود یا نه...روز ششم، یعنی یك‌شنبه، كه كمورا از سر كار به خانه برگشت، همسرش ناپدید شده بود.»

ماجراهای این كتاب در فوریه سال 1995 و در زمان زلزله كوبه و بعد از آن، به وقوع می‌پیوندند. نكته جالب در مورد داستان‌های این مجموعه این است كه اغلب شخصیت‌های اصلی «پس‌ لرزه»، دور از مركز فاجعه هستند و اغلب اخبار را از تلویزیون یا رسانه‌های چاپی دنبال می‌كنند؛ افرادی كه خود، خانواده و یا حتی نزدیكانشان هم هیچ آسیبی ندیده‌اند. با این حال، ویرانی‌های به وجود آمده چنان بر آن‌ها تاثیر می‌‌گذارد كه نقطه تحولی در زندگی‌شان به وجود می‌آورد. 

زلزله كوبه در حالی اتفاق افتاد كه اقتصاد ژاپن روز به روز رونق بیشتری می‌گرفت و مردم در آرامش به سر می‌برند؛ آرامشی كه با زلزله‌ای چند ثانیه‌ای، مانند ساختمان‌های بلند شهر، فرو ریخت و زندگی عده بسیاری را تحت تاثیر قرار داد. عده‌ای جان خود را از دست دادند، برخی آواره شدند و افرادی هم، مانند شخصیت‌های داستان‌های موراكامی، تحولی را در درون خود احساس كردند. گویی «زلزله برای شخصیت‌های پس لرزه، پژواك گذشته‌ای است كه سال‌ها پیش مدفون كرده‌اند.»

موراكامی در این اثر با تاثیر پذیرفتن از زلزله‌ كوبه، خشونت پنهان زیر پوسته ژاپن مدرن را كالبدشكافی می‌كند. كشوری كه آن‌قدر تحت تاثیر پیشرفت‌های سریع صنعتی قرار گرفت كه در آن همه چیز رو به سمت ماشینی شدن رفت و انسان‌ها كم‌كم فراموش شدند.

داستان‌های این مجموعه پر است از رنج‌های انسانی. با وجود اين، موراكامی در داستان‌هایش با نشان دادن شجاعت، قدرت و دلسوزی‌های این مردم مصیبت‌زده، هاله‌هایی از نور و امید را به زندگی شخصیت‌های داستانی‌اش برمی‌گرداند.

در این مجموعه چهار داستان كوتاه گنجانده شده است.«یوفو در كوشیرو»، «چشم‌اندازی با اتوی زغالی»، «ابر قورباغه توكیو را نجات می‌دهد» و «شیرینی عسل» داستان‌هایی هستند كه مترجم از این مجموعه ترجمه كرده است. 

این كتاب نخستین بار در سال 2000 میلادی به زبان ژاپنی منتشر شد و ترجمه آن به زبان انگلیسی دو سال بعد، با عنوان «After the Quake» چاپ شد. مجموعه‌ای كه پیش از این، در ایران، با عنوان «بعد زلزله» با ترجمه بهرنگ رجبی و «بعد از زلزله» با ترجمه رضا دادویی نیز روانه بازار كتاب شده است. 

مجموعه «پس لرزه»، نوشته هاروكی موراكامی با ترجمه سما قرایی در 144 صفحه و به قیمت سه هزار و 500 تومان از سوی نشر «قطره» منتشر شده است.