پایمرد به خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: غزل‌های حافظ طی سال‌های گذشته در حوزه‌های مختلف ادبی، عرفانی و هنری بررسی شده است و شاید کمتر حوزه‌ای مغفول یا بی‌نصیب مانده باشد.
وی با تاکید بر ضرورت بررسی آثار حافظ در حوزه‌های نو ادامه داد: به‌نظر می‌رسد غزل حافظ را باید از منظر حوزه‌ها و دیدگاه‌های نو در نقد و ادبیات بررسی کرد. دیدگاه‌هایی که امروزه آثار ادبی نوین از منظر آن‌ها بررسی می‌شود. این امر سبب می‌شود که حالت ایستایی و یکسان‌بینی را در ارتباط با حافظ کنار بگذاریم و وارد مقوله‌هایی نو شویم.
این پژوهشگر در توضیح نسبت اشعار حافظ با دیدگاه‌های نو در ادبیات توضیح داد: غزل‌های حافظ یا شعر ناب و حقیقی، دیروز و امروز ندارد. شعر اگر به شعریت خود رسیده باشد، کهنه نمی‌شود. همان‌گونه که امروز بیش از هر زمان دیگری حافظ می‌خوانیم.
وی افزود: اگر حافظ با زمانه ما همراه نبود مانند شاعرانی چون عنصری و فرخی تنها در کلاس‌های دانشگاه به آن‌ها پرداخته می‌شد یا پژوهشگران در کتابخانه‌ها به سراغ آن‌ها می‌رفتند. این شاعران جایگاه خود را در میان مخاطبان عمومی شعر پیدا نکرده‌اند؛ چراکه همراه و هم‌درد روزگار ما نیستند.
پایمرد معتقد است اگر امروز به سراغ حافظ یا مولانا می‌رویم به دلیل مسایلی است که در آثارشان مطرح کرده‌اند. این شاعران انگشت بر دردها و پریشانی‌های همیشگی بشر چون عشق، تنهایی و چیستی زندگی گذاشته‌اند.
وی در پایان گفت: از یک سو حافظ بزرگ‌ترین منتقد زمانه خودش بوده و زبانی انتقادی داشته است، از سوی دیگر به دلیل چند لایه‌ای بودن زبان شعری حافظ، می‌توانیم تاویل‌های جدیدی از شعر او ارایه کنیم.
۲۰مهر در تقویم رسمی کشور، روز بزرگداشت حافظ نام‌گذاری شده است.
سه‌شنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۰ - ۰۹:۰۹
نظر شما