وفایی در گفتوگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: بیشترین جلوه حادثه غدیر در شعر فارسی را پس از دوران صفویه و بیشتر در 200 تا 300 سال اخیر می‌بینیم، البته طی صد سال گذشته که جلوه‌های مسایل شیعی در شعر و ادبیات بروز بیشتری یافته، این موضوع رنگ و بوی دیگری پیدا کرده است.
این استاد زبان و ادبیات فارسی با تاکید بر جلوه پررنگ‌تر این نوع شعر در آثار شاعران پس از انقلاب توضیح داد: موضوع غدیر در اشعار به شیوه‌های گوناگونی پرداخته شده است. گاهی شاعران به صورت مستقیم و گاهی به صورت غیر مستقیم به بحث جانشینی حضرت علی (ع) اشاره کرده‌اند.
وی با اشاره به نمونه‌هایی از این موضوع در شعر کلاسیک فارسی، تصریح کرد: در ادبیات کلاسیک، فردوسی و کسایی مروزی، بارزترین و مشخص‌ترین اشاره به این واقعه تاریخی را در اشعار خود داشته‌اند.
وفایی ادامه داد: فردوسی از واژه «غدیر» استفاده نکرده، اما واژه «وصی» به معنای جانشین را به‌کار برده است، که دلالت بر این حادثه تاریخی دارد و می‌گوید: «منم بنده اهل بیت نبی/ ستاینده خاک پای وصی».
وی افزود: به عبارت دیگر برخی از شاعران ما در اشعار خود به‌طور مستقیم از غدیر و خلافت علی (ع) یاد کرده‌اند و برخی دیگر به موضوع جانشینی این حضرت با عنوان وصی یا جانشین اشاره داشته‌اند.
وی در پایان تاکید کرد: به‌طور کلی پس از انقلاب شعر آیینی در شعر فارسی پررنگ‌تر جلوه کرده است و برهمین اساس موضوع غدیر در شعر فارسی به ویژه در دوران دفاع مقدس گسترده‌تر از گذشته پرداخته شده است و بحث امامت علی (ع) جلوه‌ای دیگر یافته است.
یکشنبه ۲۲ آبان ۱۳۹۰ - ۰۹:۴۶
نظر شما