مجتهدي در گفت‌وگو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، عنوان كرد: موضوعي كه همواره بايد آن را در نظر بگيريم، ذاتي بودن فلسفه است. فلسفه جزو ذات بشر است و اگر انسان را حيوان ناطق و متفكر بدانيم، وجه ذاتي انسان همان تفكر اوست.

وي افزود: بايد اين مساله را قبول كنيم كه فلسفه ركود مي‌كند، زيرا با پذيرش آن است كه به آسيب‌شناسي آن مي‌پردازيم. شايد ركود فلسفي در زمانه حاضر به اين دليل باشد كه آن را خوب درس نداده‌ايم. چنين كاستي‌هايي سبب ايجاد برخي سوءتفاهم‌ها مي‌شود.

مجتهدي بار ديگر به امكان افول فلسفه تاكيد كرد و گفت: از ياد نبريم كه فلسفه عامل دفاعي‌اش را در درون خود دارد. به محض آغاز تفكر، فلسفه دفاع از خودش را شروع مي‌كند. بنابراين، نبايد نگران از ميان رفتن و تضعيف فلسفه بود، بلكه بايد به حفظ تفكر پرداخت، در اين شرايط فلسفه راه خودش را پيدا مي‌كند.

وي در پاسخ به اين سوال مبني بر اين كه «آيا كميت و كيفيت كتاب‌هاي فلسفي منتشره در يك جامعه را مي‌توان آينه‌اي از اوج يا افول فلسفه آن جامعه دانست؟» گفت: درباره فلسفه نمي‌توان قضاوتي آماري داشت. كتاب‌هاي فلسفي زيادي ترجمه و تاليف مي‌شوند اما فلسفه را بايد در حوزه كيفيت سنجيد نه كميت.

مجتهدي درباره سهم متفكران يك جامعه در افول يا اوج فلسفه گفت: متفكران ايراني در درجه نخست بايد درباره آسيب‌شناسي فلسفه كار كنند، يعني نشان دهند كه چگونه فلسفه، از خط اصلي‌اش منحرف مي‌شود و نتيجه مطلوب متفكران را در پي ندارد.

وي اوضاع اجتماعي يك تمدن را در دوره‌هاي مختلف تنها عامل تاثيرگذار در افول فلسفه ندانست و گفت: بديهي است كه متفكران يك جامعه متاثر از شرايط جامعه‌شان تفكر مي‌كنند و به دنبال راه حل مي‌گردند اما من معتقدم كه متفكران و جامعه، تاثيري متقابل بر يكديگر دارند.

مجتهدي در پايان گفت: مسايل را جامعه به متفكر مي‌دهد اما پاسخ اين مسايل بر عهده متفكران است. تفكر، آزاد است و اين آزادي به معناي انحراف نيست؛ ذهن بايد مفيد اما مستقل باشد.