بوی خوش حیاط
از کوچه به داخل کندو پیچیدم. گلاب از مدرسه آمده بود. گلابتون داشت دورِ حوض، دنبال اسماعیل پسرِ صدیقه خانم می‌دوید. غلام، لباس‌های نو تنش بود و کفش نو به پا داشت، از همان‌ها که پسر آقا مهندس هم داشت. بلند بالا و خوش تیپ شده بود! ننه، جوان و سرِحال، با صدیقه خانم توی درگاه اتاقمان نشسته بود و داشت استخوان پاک می‌کرد! بویی خوش، حیاط را برداشته بود. قاسم آقا منقل نداشت و دیگر مواد نمی‌فروخت. شوکت کنار دستش مشغول تخمه شکستن بود. از اتاق سید عماد، دود بلند می‌شد. فریدون خان توی اتاقش می‌رقصید و آقا سلیمان، با دوست‌هایش دست می‌زدند. آقا محسن آمده بود و حرفی از کرایه خانه نمی‌زد. آب حوض، چه شفاف بود. ننه داد زد: «چرا اونجا وایستادی اکرم، بیا تو دیگه، اکرم... اکرم... اک... ریار! شهریار... شهریار! داشت برف می‌بارید، سردم بود و استخوان‌هایم تیر می‌کشید.»
ـ شهریار ... مامان به قربونت، پاشو دیگه پسرم.
ـ بلایی سرش نیومده باشه مامان؟ کجا مگه رفته بودین آخه، شهروز؟
ـ ببخشید، هَمه‌ش تقصیر من بود، نباید می‌ذاشتم بره. لعنت به من!
صفحه239/ نسکافه با طعم کاهگِل/ م. آرام/ نشر آموت/ چاپ اول/ سال 1391/ 384 صفحه/ 15000 تومان
جمعه ۴ اسفند ۱۳۹۱ - ۱۸:۰۰
نظر شما