نیایش زمین
وقت روییدن گل‌هاست بیا تا که تماشا بکنیم
و نگاهی که از آن دایره‌ی تدبیر است
سوی صحرا فکنیم
که زمین غرق دعاست
و چنین می‌گوید:
من همانم که باید، بدهم روزی دوست
تو بده آب و روان کن باران و بپرور دل من را، که همه منتظرند
باید آن کوه مصفا بکنم
آدمی دلتنگ است
پرکنم دشت هم از گندم و جو
مورچگان بی‌توشه‌اند
باید آهو به صحرا پروار
و شفابخشی دردی بکنم با زیتون
و معطر بکنم دشت و زمین گل سرخ
و بجوشم تا نباشد بی‌آب نه قناتی، نه لبی
و همین است که هر آنچه زمین می‌روید
هم لبیک خدا می‌گویند
و سرودی باقی است، که همه نسل زمین می‌دانند
همان آواز سبحان‌ا... است
برگی از شاخه‌ی توت،
گندمی در انبار،
علفی در جویبار
و زمین غرق دعاست...
و زمین غرق دعاست...
صفحه 25 و 26/ یاس در باران/ مهری هادی/ انتشارات نگار و نیما(نگیما)/ چاپ اول/ سال 1391/ 48 صفحه/ 2500 تومان
جمعه ۶ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۰۸:۰۰
نظر شما